(… αμφίσημο παραλήρημα μεταφυσικής κραυγής…)
(… αμφίσημο παραλήρημα μεταφυσικής κραυγής…)
Η συλλογή ΠΡΙΝ
ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ, η τέταρτη ποιητική συλλογή της Γεωργίας Τρούλη, κυκλοφόρησε
από τις εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ το 2013.
Ο γενικός
τίτλος της συλλογής καθώς και το δεύτερο ποίημα με τον ίδιο ακριβώς τίτλο,
μαρτυρούν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την ΕΙΣΟΔΟ
ένα δύο σε κάποιο ίσως αχαρτογράφητο χώρο:
ΕΙΣΟΔΟΣ Ένα
στη χώρα των ονείρων όπου όμως
«τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς με όλες του
τις αισθήσεις
και την
ίδια στιγμή όλες οι αισθήσεις είναι σε λήθαργο»
και Είσοδος
Δύο (με αναγνώριση αποτυπώματος)
στη χώρα της Ποίησης
όπου,
καθώς η είσοδος γίνεται
«μαζί με
όργανα έτοιμα για μεταμόσχευση ονείρου»
αλλά «πάνω σ’ έναν πεζό της καθημερινότητας λόγο»
μπορούμε να υποδεχτούμε, στις εσοχές και τις
γωνίες μας, κι άλλους.
Γιατί η
πορεία είναι σιαμαία,
μια
συμπόρευση δηλαδή στο
«πάθος για
Σίγαση, Ουρλιαχτό κι οργασμό».
Οπότε (προσοχή στο κενό), είσοδος τρία
που δεν κατονομάζεται
αλλά υπονοείται περισσότερο απ’ τις άλλες δύο, γιατί
«προηγείται
της δίψας για ουρανό»
είναι η υπέργεια
ΕΙΣΟΔΟΣ σ’ ένα σπάνιο σώμα του Έρωτα
«ένα σώμα από άκρο εις άκρον ερωτικό αποχαυνωτικό,
αρπαχτικό
και υπέροχο, έναν ολόκληρο νεογέννητο κόσμο»,
μια άλλη συμπύκνωση
ΟΝ / ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
όπου
«πηγαινοφέρνουμε
λέξεις και παλιά αναθήματα»
«εις τους
αιώνας των αιώνων μέχρι τον εικοστό δεύτερο οιωνό»
που όμως,
καλού κακού,
«πριν
εισέλθετε, στον θάλαμό του
βεβαιωθείτε
ότι το κενό βρίσκεται πίσω από την πόρτα»:
ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ / Είσοδος ένα
δύο
(από την ομότιτλη συλλογή της Γεωργίας Τρούλη,
Σαιξπηρικόν 2013)
Σπάνιο πλάσμα
Σπάνιο πλάσμα ποτέ
δεν κατάφερα να σου πω
Πως εγώ προξενώ μήτρα
Εγώ προξενώ μήτρα
Πιέζω με όλη μου την
δύναμη το αίμα
Από το κεφάλι να
περάσει στα χέρια και
Μέχρι να σχηματίσει
ουλές
Πιεσμένο στις άκρες –
πληκτροδακτυλία λέγεται
Να αφήνει μεγάλα αποτυπώματα,
πώματα, πτώματα
Να εντοπίζεται ο
ένοχος – κάθε δάχτυλο και άλλη ταυτότητα
Διασχιστική
προσωπικότητα λέγεται - Μην
Σπάνιο πλάσμα επί δύο
Πριν εισέλθετε
βεβαιωθείτε ότι ο έρωτας έχει
Σταματήσει κανονικά
πίσω από την πόρτα ή πάνω
Σπάνιο πλάσμα επί δύο
Πριν πατήσετε το
κομβίον
Σπάνιο
Βεβαιωθείτε ότι ο
άνθρωπος έχει σταματήσει
Κανονικά κάτω από το
ταβάνι Τόσο μόνο του χρειάζεται
Τόσο ύψος
Σπάνιο πλάσμα - my
precious
Βεβαιωθείτε ότι πριν
ανοίξετε την πόρτα
Μια άλλη έχει κλείσει
απότομα πίσω σας
Και η πλάτη σας
γυρισμένη σε μιαν άλλη πόρτα
Γράφει – πωλείται
Ουρανός και γη συν
δύο μυρμήγκια
Και μια Strangelove
διαστρέβλωση του είδους
Σπάνιο
Όταν ο
αποσυμπιεσμένος αέρας αναπνοής θυμίζει
Ντους πολλών εραστών
και νέες ευρεσιτεχνίες
Στα έλαια δέρματος
Μην φοβηθείς, Σπάνιο
πλάσμα (απόσπασμα)
………………………………….
ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΣΙΑΜΑΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ…
(… παρόλη τη δυσκολία
αναγνώρισης, μακροημερεύουν όσο
«η αναπνοή θα παράγει λέξεις και η ομιλία σιωπές»
αλλά «με τόση ελάχιστη απόσταση από το λείο κομμάτι
του πραγματικού»
όση η μορφή στην τελική της κατάληξη:
«και το κενό πάντα να συμπληρώνει διάκενα»…):
Το ποίημα, ως ένας μύθος για την ποίηση που αφηγείται, με
τον έναν ή τον άλλο τρόπο μία επαναλαμβανόμενη ανά
τους αιώνες απόπειρα να παραβιαστεί η πόρτα της Ποίησης, η οποία
όμως, αν δεχτούμε την εκδοχή που υποβάλει με τα ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ του ο Γιώργης Παυλόπουλος,
είναι ανοιχτή και μόνο τότε κλείνει, μόλις κάποιος προσπαθήσει να δει μέσα!
Εδώ, ίσως, ταιριάζει ως παραλληλισμός η προσταγή του τίτλου της Γεωργίας
Τρούλη:
ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, (τουλάχιστον) ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ, και
«Να διαγράφεται το αποτύπωμα των δαχτύλων…
με σέπια χρωματισμούς επτά
Επτά ημέρες για να εφευρεθεί ξανά η
Έντρομη κλειστή ροή
Πραγματικότητα»
Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα
την ιδέα της Ανοιχτής Πόρτας, για την ποίηση και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την
ιστορία που εμπνεύστηκε γι’ αυτήν ο Παυλόπουλος. Κάποιοι, μας λέει, συναντούν την Ανοιχτή Πόρτα της Ποίησης και
την προσπερνούν. Δεν κοιτάζουν για τίποτα, δεν υποψιάζονται καν ότι κάτι
συμβαίνει εκεί, γι’ αυτό και δεν βλέπουν τίποτα.. Είναι κάποιοι άλλοι όμως, πιο υποψιασμένοι, που αμέσως βλέπουν κάτι
και συναρπάζονται από τη μαγεία του, γι’ αυτό προσπαθούν να μπουν μέσα – να
γευτούν περισσότερα.
Τότε
όμως η πόρτα κλείνει και, το χειρότερο, δεν υπάρχει κλειδί γι’ αυτήν. Αναπόφευκτα μερικοί χάνουν
όλη τους τη ζωή ψάχνοντας για το ανύπαρκτο κλειδί της Ποίησης…
Δυστυχώς
ή ευτυχώς, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι αντικλείδια – δηλαδή
ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
Με άλλα λόγια η κατανόηση του
ποιητικού κόσμου, αυτό που προσπαθούμε να αρπάξουμε με το μάτι μας όταν κοιτάμε
μέσα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τα ίδια τα ποιήματα όπως για παράδειγμα
κάνει η Γεωργία Τρούλη κατά την πρώτη είσοδό της:
«Ένας άνθρωπος πήγαινε δυο τρεις φορές την ημέρα
Για ύπνο. Στη
διαδρομή για τον ύπνο ονειρευόταν
Ότι θα πάει να
κοιμηθεί, Η διαφάνειά του ήταν απρόσωπη
Κάποια στιγμή έκανε
μια απλή μετατόπιση της εικόνας
Συνειδητοποίησε πως
τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς
Με όλες του τις
αισθήσεις και την ίδια στιγμή
Όλες οι αισθήσεις
είναι σε λήθαργο
Αφέθηκε να κοιμηθεί
την εξής ιστορία
Ένας διαρκής διχασμός
η διαδρομή
Καταλήγει να γίνει ο διχασμός άλλη ταυτότητα
Ένας νεογέννητος
κόσμος μια άλλη ταυτότητα
Ένα πιάνο με 64 νότες
και 32 δόντια λευκά
Και έτοιμα για
κατάποση
Ένα τριζόνι που
κουβαλάει ολόκληρες νύχτες
Καλοκαίρι μέσα στο
μονότονο της φωνής
Ένα σημείο άμμου
ξανθή ηφαιστειακή
Χρυσίζουσα κόκκος που
καταλήγει
Στην διαστολή του
σύμπαντος
Ένας χαλαζίας βαθιά
γαλάζιος
Με ανυπόφορο τρόπο
ξεχασμένος
Σε μια βραχώδη
ανάμνηση
Ένα σκουλήκι που
κουλουριάζει από φόβο
Το λαστιχένιο του
βήμα
Ένα φλαμίνγκο που
στέκεται στο ύψος
Των περιστάσεων
Στις προσδοκίες του Ciacometti
Και στο απαλό ροζ του
δέρματος
Δέρμα ένας διαρκής χωρισμός
Τίποτα δεν γεννιέται
με πόνο
Αλλά γεννάει τον πόνο
– λένε
Και φτάνουν εκείνα τα
δελφίνια
Που όλα τα αρσενικά
έχουν δέρμα ροζ
Γεμάτο ουλές από τη
μάχη με το νερό
Με το πλαγκτόν με το
ίδιο
Και το νερό να κρύβει
τόσο δέρμα στα κύματα
Και τόσο αλάτι στη
διαφάνεια
Φτάνουν εδώ ν’
ακούσουν το τραγούδι
Της λειχήνας
Χορευτικά και
πισθάγκωνα
Έρχεται η τρέλα
…………………………
[ΤΟ MUTE ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ, η αρχή από το πρώτο μακροσκελές ποίημα της
συλλογής ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ]
Αν τώρα λάβουμε υπόψη μας το
τρισυπόστατο της εισόδου/ αντικλείδι που διαμορφώνει, άμεσα ή έμμεσα με αυτά τα
ποιήματα της η Γεωργία Τρούλη (είσοδος ένα στη χώρα των Ονείρων και είσοδος ένα
δύο η συμπόρευση στο σώμα της Ποίησης που σε κάποια σημεία μπορεί να ταυτίζεται
με το σώμα του Έρωτα) καταλαβαίνουμε τα δύο κύρια χαρακτηριστικά που
αποδίδονται σ’ αυτή την πορεία:
σιαμαία και σπάνια:
«σπάνιο πλάσμα επί δύο»,
«σπάνιο πλάσμα –my precious»,
σπάνιο πλάσμα το αίμα
βγαίνει απ’ τη μήτρα»,
«σπάνιο πλάσμα μέχρι τον
εικοστό δεύτερο οιωνό»
και τελικά
«σιαμαία καταστροφή –
σπάνιο πλάσμα το ξέρεις»
«Κι όλο το αίμα σαπίζει
Ακριβώς στο σημείο που
ανάβει κόκκινο Και προειδοποιεί
Πριν εισέλθετε στον
θάλαμο βεβαιωθείτε
Ότι το κενό βρίσκεται
ακριβώς Πίσω από την πόρτα
Ο έρωτας – άνθρωπος».
Ο αναγνώστης / κριτικός σηκώνει
τα χέρια, γιατί δεν βρίσκει σχόλιο πιο ταιριαστό από την αποστροφή της ίδιας
της ποιήτριας:
«Συνειρμοί με χνώτο…» και έτσι
«Σόι πάει το βασίλειο… της
«αυτοκρατορίας των αισθήσεων…»
με τη μαγεία των αριθμών να
έρχεται απλά να το επιβεβαιώσει:
«Σε εφτά ζυγωτές μέρες
Σε εφτά γωνίες
εξωστρεφείς
Εφτά αμβλείες σκέψεις
Εφτά στιγμές ανυπόφορες
Εφτά συγγενείς ασθένειες
Εφτά ζυγωτικές ένα
Εφτά εδώ και τώρα ένα
Κουβαλάμε δέρμα κάτω από
δέρμα
Πολλές ποιότητες
Με ελαφρά διαφορετικούς
χρωματισμούς
Και το αίμα μόνο
σταλάζον
Εκατοστό κυβικό…»!
και… ο γνωστός ναυαγοσώστης
Που μια ώρα πριν αυτόχειρας
Που δυο μέρες πριν αγαπημένος
Που τρεις μέρες πριν διαρρήκτης
Που τέσσερις μέρες πριν θυρωρός
Που πέντε μέρες πριν φωτογράφος
Που έξι μέρες πριν ασύδοτος
Που εφτά μέρες πριν δημιουργός
Ένας τυχαίος διαβάτης στον κόσμο».
Μικρή παύση «σ’ ένα πιάνο
με 64 νότες και 32 δόντια» που συνειρμικά μπορεί να μας μεταφέρει στο πιάνο
της Σονάτας του Σεληνόφωτος, στο οποίο ένα δάχτυλο έγραφε λησμονημένα λόγια και
ακόμα πιο κοντά στη Γυναίκα που διπλώνοντας στα δύο στα τέσσερα τα μαντίλια της
νοσταλγεί το ένδοξο παρελθόν της:
«και τώρα θυμήθηκα πως
έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με
δυο ξανθές πλεξούδες -8, 16, 32, 64- κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης
μου ροδακινιάς όλο φως και ροζ λουλούδια, (συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια –κακή
συνήθεια) 32, 64 – κι οι δικοί μου στήριζαν μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου
τάλαντο»
Οπότε Ποίηση πάνω σ’ ένα πεζό
της καθημερινότητας λόγο:
ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ (με αναγνώριση αποτυπώματος)
Ποίηση πάνω σ’ έναν
πεζό της καθημερινότητας λόγο
Τα χέρια έξω από τα
ρούχα να μακραίνουν τα μανίκια γίνονται λωρίδες σεντόνι
Λινό και μετάξι. Όλα
τα μέσα όργανα αφαιρούνται. Όλα τα μέσα όργανα
Η ροή του αίματος
αποκτά άλλο ρυθμό. Λευκό ερυθρό φιαοκίτρινο. Ο ουρανός
με άσπρο σύννεφο. Στη
μέση. Με άσπρο κενό που αιωρεί-τε στην γωνία του
ορίζοντα. Μια αμυχή
από τα πολύπλοκα της ανοχής
Η φυγάδευση έχει
σημείο φυγής τον εαυτό. Στο εσωτερικό όργανο μιας ψυχής
Που διαστέλλεται που
διαστέλλεται που διαστέλλεται
Ήρθε και μου είπε με
μάτια που δεν αντέχουν την αντανάκλαση
Πως η πόλη έχει δυο
εισόδους η λίμνη ένα είδωλο και
Το λουλούδι Λειρήτια
έναν Νάρκισσο
Και έναν τρόπο να
μαραίνει τον έρωτα-Άρνηση
Η κλειδαρότρυπα μιας
θύμησης έχει πολλαπλούς κλειδάριθμους (1, 2 και άπειρο)
Κανείς δεν ενοχοποιεί
την αποκάλυψη της συρρίκνωσης
Θα έρθει πάλι με όλη
την αφαίρεση των σωθικών να παίξει την υπόσταση
Με άλλο βάρος με άλλο
γόνιμο με άλλο γήρας
Όλα τα σπίτια συμπυκνώνονται
σε άλλες ανάγκες
Πώς μπορεί ένα τσόφλι
να είναι τόσο ακέραιο και ο πυρήνας
Να διασπάται επ’
άπειρον; Ποίηση πάνω σ’ ένα
πεζό παράπηγμα έρωτα.
Επάνω σε ένα ποιητικό παραπέτασμα.
Μέσα σε δύο γραμμές
Δεν θέλησα καθόλου η
φωνή που έσυρα
-Μαζί με τα όργανα
έτοιμα για μεταμόσχευση ονείρου-
Να με κατασπαράξει
σαν Ηχώ αιώνια τιμωρημένη να φωνάζει μόνη τον έρωτα
Η φυγάδευση έχει
κοινό σημείο φυγής με την απομόνωση την προσήλωση
την πηγή και τον
έρωτα Φεύγει περίγραμμα Φεύγει περίγραμμα
Θα διαθέσω δύο τρία
καχεκτικά πουλιά σαν αγγελία θανάτου
Φεύγει περίγραμμα
Φεύγει περίγραμμα
Ποίηση πάνω σ’ ένα
πεζό θάνατο. Φτερούγισμα. Επιτύμβιος χορός
Ποίηση πάνω σ’ έναν
πεζό της καθημερινότητας
Αδιαπέραστο
Ασυγκράτητο και Ανυπόταχτο
Τα τρία στερητικά
ουδέτερα που φόβο δεν έχουν
Πέρα από την
κουκουβάγια που στέκει τις νύχτες στο απέναντι
μπαλκόνι
Και σε εκείνο ο
γνωστός ναυαγοσώστης
Που μια ώρα πριν
αυτόχειρας
Που δυο μέρες πριν
αγαπημένος
Που τρεις μέρες πριν
διαρρήκτης
Που τέσσερις μέρες
πριν θυρωρός
Που πέντε μέρες πριν
φωτογράφος
Που έξι μέρες πριν
ασύδοτος
Που εφτά μέρες πριν
δημιουργός
Ένας τυχαίος διαβάτης
στην κόσμο. Χωρίς σκιά να ακολουθεί
τον ήλιο την λίμνη.
Να ερωτεύεται είδωλο χωρίς περίγραμμα
-Φεύγει περίγραμμα
Φεύγει – Πού θα
ενσωματωθεί είδωλο το σκούρο σημείο προοπτικής
ανάλογα με τη θέση
του ήλιου; Πού μπορεί να βουλιάζει το κενό και να δημιουργεί και άλλο κενό
καινό;
Ποιο λουλούδι
Λειρήτια ακούει το καθρέφτισμα μιας σταγόνας νερού σε νερό;
Φεύγει περίγραμμα.
Σώθηκε η ανάγκη στο σπίτι
Η υπεκφυγή. Το
εσωτερικό του οργάνου
Διασπάται ο πυρήνας
και το τσόφλι ακέραιο
Με ραγάδες – ανάμεσα
σε ηπείρους εφτά. Και κενό ανάμεσα σε πάγους
Ποίηση πάνω σε πεζό
παρακείμενο λόγο
Και ούτω καθεξής
Το σύμπαν συρρικνώνει
τη γη
Ή το αντίθετο
[από τη
συλλογή της Γεωργίας Τρούλη ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ, ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν
2013]
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ και ο ΣΤΙΓΜΙΑΙΟΣ ΙΛΙΓΓΟΣ ΤΗΣ
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ…
(«αυτή η καθημερινή
μέθεξη», από τις «παρυφές μιας νέας ολοκλήρωσης» έως την «ελάχιστη απόσταση από
το λείο κομμάτι του πραγματικού»)
Αν μπορούσαμε, τώρα, να βεβαιωθούμε,
πριν εισέλθουμε στα ενδότερα της ποίησης της Γεωργίας Τρούλη ότι κάποιες από
τις βασικές λέξεις-αντικλείδια των ποιημάτων ισοδυναμούν ή τουλάχιστον
παραπέμπουν σε ΛΕΞΕΙΣ / ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥΣ τους οποίους μας υποβάλλει η
ποιήτρια υποδόρια να επιθυμούμε, θα έχουμε αμέσως ένα δεύτερο τίτλο που θα
σχολιάζει ως τελικό αποτέλεσμα την αίσθηση που αποκομίζουμε μελετώντας την εν
λόγω ποιητική συλλογή. Για παράδειγμα αν οι λέξεις Είσοδος Σπάνια Σιαμαία αντικατασταθούν από τη λέξη ΑΜΦΙΣΗΜΟΣ, οι λέξεις Όνειρο Έρωτας Ποίημα με τη λέξη ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ, οι λέξεις Δύο Επτά Αριθμοί (ένα δύο και άπειρο με
πολλαπλούς κλειδάριθμους) με τη λέξη ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ
και ακόμα παραπέρα οι λέξεις Αίμα
Μήτρα Σώμα με τη λέξη ΚΡΑΥΓΗ, ιδού
ως υπότιτλος ο Κόσμος ολόκληρος (Ουρανός με άσπρο σύννεφο), της ποίησης της
Γεωργίας Τρούλη: ΑΜΦΙΣΗΜΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΚΡΑΥΓΗΣ, που αποκτά άλλο ρυθμό όταν διασπάται επ’ άπειρον από
την ίδια για να γίνει μαζί με τα όργανα που είναι «έτοιμα για μεταμόσχευση ονείρου» από «Ποίηση
πάνω σ’ ένα πεζό παράπηγμα έρωτα/ Επάνω σ’ ένα ποιητικό παραπέτασμα/ Μέσα σε
δύο γραμμές»…
… ΟΝ/ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ / Προσοχή στο κενό
(από τη συλλογή της Γεωργίας Τρούλη ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ, ΠΡΙΝ
ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, Σαιξπηρικόν 2013)
Να μιλήσω διστακτικά με μάτια
Να μιλήσω διαπεραστικά με μάτια
Να φορέσω πηγούνι
Διάθεση
Έμφαση
Αντιθετικά επιρρήματα
Να πω πως οι ανθρακωρύχοι
Βλέπουν τον ουρανό πιο μεγάλο
Από όλους
Πως οι τυφλοπόντικες ανοίγουν δρόμο
Όπως το πέος σε ήβη παρθένα
Να φιλήσω την κολπική μου μαρμαρυγή
Να παίξω με την πλάτη μου κρυφτό
Στον εαυτό
Ή ακόμη καλύτερα κάποιος να παίξει
Άρπα
σε πλάτη με νύχια όλο δέρμα
Νωχελικά ν’ αρχίζει η καταστροφή
Να βρει κάποιος νότες στον τρόπο αναπνοής
Και εκεί να εμμείνει
Μέχρι να αναποδογυρίσει ο ουρανίσκος
Να περπατάνε σαν φωτιστικά καλώδια
Στην οροφή και να αλλάζουν
Φωτισμό – Άνθρωποι
Κατά διάθεση
Να πηγαινοφέρνουνε λέξεις και παλιά
Αναθήματα
Σε σακούλες κατανάλωσης
Να υπονομεύουμε την εικόνα
Να την λουστράρουμε
Γεμισμένη
Ζεματισμένη
Συμπυκνωμένη
Διαρκή
Να φυγοκεντρούμε την φλέβα νερού μέσα στο
δέρμα
Να φουσκώσει από παραμόρφωση το κύτταρο
Να ξεπεζέψουμε
Να πω πως η φυσική ομοιογένεια του είδους
Είναι ένα πατέ γόνιμο
Από χημικές αντιδράσεις
Να μην φύγει κανείς!
Όπως ο Προμηθέας τα όρνεα του να θρέφει
Έτσι!
Όταν θα γίνει σεισμός για το κάτω από το
περβάζι
Όλοι στον ανελκυστήρα!
Εκεί που πρέπει
Πριν εισέλθετε – βεβαιωθείτε
Η φωτεινή επιγραφή μιας πρόζας σε μια
συνείδηση
Με την επισήμανση steve antonakos
Πότε είδες τελευταία φορά τον ουρανό
Απέραντα τεμαχισμένο;
Ξέπνοο παραλήρημα καρφιτσωμένο
Στο αυτί του ενοίκου;
Πότε τελευταία φορά μπήκες σε ένα σώμα
παρθένο
Και μεγάλωσες;
Γεμισμένο νερό ελέφαντας
Από μνήμης άρχισες να φουσκώνεις
Η ακόμα καλύτερα γουρούνι
Με σχισμή στην ράχη
Στο στόμα ν’ αποταμιεύεις πρωτόγονα
δευτερόλεπτα
Επίγονη Αντιγόνη
Έμφαση διάθεση και αντιφατικά επιρρήματα
Εάν ο κόσμος ολόκληρος μια land art εγκατάσταση
Christo
Εάν
Εάν
Ένα
Ένα
Ον
Είδος προς καταστροφή
Ο κόσμος ολόκληρος
Ο ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ και η «ΑΠΑΛΗ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ
ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ» ΤΟΥΣ
(… που ως Ποίηση «προσωποποιημένη
πάνω σε πεζό παρακείμενο λόγο αφέθηκε… να αφηγηθεί έναν διχασμό»)
Αναρωτιέται η Ασημίνα Ξηρογιάννη: «Πώς είναι όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται ιστορίες και έρχεται
αντιμέτωπος με χαώδεις καταστάσεις του υποσυνείδητου και του εσώτερου εγώ; Πώς
είναι όταν ο διαρκής διχασμός συνιστά μια αλλοπρόσαλλη διαδρομή και καταλήγει
να γίνει μια άλλη ταυτότητα;» Και έχοντας μελετήσει τον παραληρηματικό λόγο
της Γεωργίας Τρούλη, βρίσκεται στη δύσκολη και δυσχερή ίσως θέση να διαπιστώσει
το πόσο ανίσχυρος μπορεί να είναι ο αναγνώστης απέναντι στις ποιητικές
αντιφάσεις, όποια κι αν είναι η αφετηρία τους, όποιος κι αν είναι ο τελικός
στόχος.
«Η ΡΩΓΜΗ/ Σοβαρή
μεγαλοπρεπής/ Και ωραία κοιμωμένη/ Σε σελίδες βιβλίων/ Ακόμη και ανάμεσα σε
γράμματα» από τη μια και
«ΤΟ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ (όσο υπάρχει εξαντλείται η πρόθεση), γιατί
ως γνωστόν/ Η θολότητα διευκολύνει/ Την εξομοίωση/ Την εξομάλυνση/ Την
ανακρίβεια/ Την διάθλαση – είδωλο»
Και συνεχίζοντας την κριτική της η Ασημίνα Ξηρογιάννη ανακαλύπτει/
αποκαλύπτει κι άλλες αλήθειες:
«Η Γεωργία
Τρούλη, ζωηρά και αποφασιστικά, αφηγείται διχασμούς και
μας βυθίζει σε δεκάδες μυστικές διαδρομές που διαθέτουν αγριότητα.
Ζωγραφίζει σκληρές ποιητικές εικόνες, κάποιες από αυτές μένουν ανολοκλήρωτες να
αιωρούνται μαγικά στις συνειδήσεις μας, διαθέτοντας μικρή ή μεγαλύτερη
ποσότητα φρίκης, απαραίτητο συστατικό για να νιώσουμε το σοκ μιας πρωτοφανούς
ψυχρότητας…»: «Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε αυτή η σάρκα/ Μέσα
μου και από πάνω τόσο ψυχή… Ακόμη και ανάμεσα σε γράμματα/ Που δεν ολοκλήρωσε η
σινική…»
Όμως ΠΡΟΣΟΧΗ στο κενό, ΠΡΟΣΟΧΗ στη
συρρίκνωση, ΠΡΟΣΟΧΗ
«στη συζήτηση,
τον έρωτα την συνεύρεση/ Την εναλλαγή
την ρωγμή/ Σαν ρυτίδα που ποτέ δεν περίμενες –Να/ εμφανιστεί σε αυτό
ακριβώς το σημείο/ Με τόση ελάχιστη απόσταση από το λείο κομμάτι του
πραγματικού» που «Έρχεται
σε σκουριασμένη φορεσιά»
Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς «ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΜΦΑΣΗ και
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ»
(… τι θα γίνουμε χωρίς «να
πηγαινοφέρνουμε λέξεις και παλιά αναθήματα σε σακούλες κατανάλωσης» ή μήπως η
Είσοδος ένα δυο (τρία) ήταν η μια κάποια λύση; )
Η Γεωργία Τρούλη κατέχει καλά την τέχνη της υπονόμευσης,
έχει τα απαραίτητα εργαλεία για το λουστράρισμα της εικόνας. Η Ασημίνα
Ξηρογιάννη τα εντοπίζει υπογραμμίζοντας:
«Άπειρες μικρές ή
πιο μεγάλες εικόνες, σαφείς ή ασαφείς, ρεαλιστικές ή μη ρεαλιστικές,
σουρεαλιστικές και (μετα)μοντέρνες, ίσως, στα σημεία. Άπειρες εκδοχές και
συνειρμοί που φλερτάρουν ασύστολα με μια ιδιάζουσα ποιητικότητα. Κοφτές
φράσεις, άλλες ανολοκλήρωτες, στίχοι ριγμένοι επιμελώς ατημέλητα πάνω στο χαρτί
για να πυροδοτήσουν μια κάποια δραματικότητα και να γεννήσουν ερωτήματα»…
Πριν εισέλθετε, λοιπόν, βεβαιωθείτε: «πότε είδες
τελευταία φορά τον ουρανό/ Απέραντα τεμαχισμένο; πότε είδες ξέπνοο παραλήρημα
καρφιτσωμένο/ Στο αυτί του ενοίκου; Πότε τελευταία φορά μπήκες σ’ ένα σώμα
παρθένο και μεγάλωσες;».
Πριν εισέλθετε, ακόμη, βεβαιωθείτε: «Πού θα ενσωματωθεί είδωλο το σκούρο σημείο προοπτικής/ ανάλογα με τη θέση
του ήλιου; / Πού μπορεί να βουλιάζει το κενό και να δημιουργεί και άλλο κενό
καινό;/ Ποιο λουλούδι Λειρήτια ακούει το καθρέφτισμα μιας σταγόνας νερού σε
νερό;»
Και, τελικά, πριν εισέλθετε βεβαιωθείτε για την
επισήμανση στη φωτεινή επιγραφή μιας πρόζας σε μια συνείδηση:
«Να βρει κάποιος
νότες στον τρόπο αναπνοής/ Και εκεί να εμμείνει/ Μέχρι να αναποδογυρίσει ο
ουρανίσκος… Ή ακόμη καλύτερα κάποιος να παίξει/ Άρπα σε πλάτη με νύχια όλο
δέρμα/ Νωχελικά να αρχίζει η καταστροφή… Έμφαση διάθεση και αντιφατικά
επιρρήματα/ Εάν ο κόσμος ολόκληρος μια land εγκατάσταση… Ον/
Είδος προς καταστροφή/ Ο κόσμος ολόκληρος
Με οδηγό τα διδάγματα του υπερρεαλισμού για τη
σύνθεση ενός ποιήματος, που, σύμφωνα με μια από τις βασικές αρχές του, ολοκληρώνεται
και εμπλουτίζεται με μια ποικιλία στοιχείων ανεξάρτητα από κάθε συμβατική ή
τυποποιημένη αισθητική ηθική, ή λογική κατασκευή, μπορούμε πλέον να δεχτούμε
ότι σ’ ένα εκπληκτικό βαθμό ένα ποίημα δυναμικό και ολοκληρωτικό, ένα ποίημα
αυτούσιο, ένα ποίημα γεγονός, είναι το ζητούμενο στην θέση μιας αλληλουχίας
στατικών περιγραφών ορισμένων γεγονότων ή συναισθημάτων που θα υπακούουν στην
άλφα ή βήτα τεχνοτροπία. Ξαναδιαβάζοντας, για πολλοστή φορά τη συλλογή ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ, έχω την αίσθηση
ότι αυτό το δυναμικό και ολοκληρωτικό ποίημα, έχει στο νου της η ποιήτρια και
στις περισσότερες περιπτώσεις η έμπνευση τη δικαιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου