ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΓΝΩΣΕΙ ΥΜΝΩ ΤΗ ΧΑΡΑ

  (… γιατί από το ζόφο, το κάτεργο της δυστυχίας έχω περάσει…) 

Στον τραχύ και απομυθοποιημένο κόσμο μας  
-από πολύ νωρίς τραχύ τον γνώρισα –
είδα, έπαθα, αναλογίστηκα.
Στον απομυθοποιημένο κόσμο μας
έχω αυθόρμητη την τάση, την αισθητική,
να λειαίνω, να απογυμνώνω τη γραφή μου.

 

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ, πρώτο ποίημα στη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, εκδόσεις Εντευκτηρίου 2018
Ο πολύ εύστοχος ο τίτλος της συλλογής, προϊδεάζει για  την  κεντρική ιδέα, και ίσως συμπυκνώνει την ίδια την ουσία της ποίησης που υπηρετεί η ποιήτρια.
Στον τίτλο της ανάρτησης, καθόλου τυχαία, στίχοι από το ποίημα ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΓΝΩΣΕΙ.
Γιατί κυριολεκτικά «εν πλήρει γνώσει» η Αλεξάνδρα Μπακονίκα, αντλώντας στοιχεία από βιώματα και εμπειρίες, «χρωματίζει» με τους στίχους της την ερωτική διάσταση της ζωής:
«το ερωτικό πάθος στις ποικίλες του εκφάνσεις συνθέτει ένα πυρετικό υπόστρωμα που φτάνει στα πιο ακραία συναισθήματα.  Δεν λείπουν όμως από τα ποιήματα της συλλογής και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά:
ο κυνισμός, η αλαζονεία, η μοναξιά, ο ναρκισσισμός, η βία αλλά και εκλάμψεις τρυφερότητας προβάλλουν με άμεσο, λιτό, κυριολεκτικό λόγο» (σχόλιο από το οπισθόφυλλο)

 

Όλα αυτά μας τα προσφέρει απλόχερα η Αλεξάνδρα Μπακονίκα, «σταθερά και ακλόνητα προσανατολισμένη στην ουσία του πράγματος», (σχολιάζει η Αναστασία Γκίτση)  σε    47  «αυτάρκεις ποιητικές μικροϊστορίες, απόλυτα συγκεκριμένες και απροκάλυπτα ξεκάθαρες, οι οποίες δεν αφήνουν στον αναγνώστη περιθώρια εννοιολογικών παρεξηγήσεων και λυρικών εξάρσεων».

Η απομυθοποίηση του κόσμου που  αναφέρεται στον πρώτο - πρώτο στίχο της συλλογής είναι ίσως ένας από τους βασικούς στόχους που υπηρετείται αξιόλογα από την αντίστοιχη απομυθοποίηση και απογύμνωση της γραφής.

Η ομολογία στο πρώτο ποίημα με τίτλο ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ κρίνεται επαρκής: στον πηγαιμό γι’ αυτή την απομυθοποίηση πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν η κατακτημένη από τις πολλές μέχρι τώρα δόκιμες προσπάθειες μορφή έκφρασης  και η εδραιωμένη πια «αυθόρμητη αισθητική τάση»

Δηλαδή, στη ζωή «είδα, έπαθα, αναλογίστηκα»,

στην ποίηση ξέρω να τα «λειαίνω» απογυμνώνοντας τη γραφή μου!.

Περιττή κάθε άλλη λέξη σχολιασμού.

Οι λεπτομέρειες για τις εντυπώσεις που προκύπτουν απ’ την ανάγνωση αυτής της ποίησης, ρίχνουν λίγο φως στο θαύμα της ποιητικής δημιουργίας.

 Παραδείγματος χάριν ένα απόσπασμα από σχόλιο της Χλόης Κουτσουμπέλη:

« Η Αλεξάνδρα υμνεί τον έρωτα και την χαρά, αλλά και την μοναξιά, τη συντριβή, το πένθος.  Όλες οι αισθήσεις κινητοποιούνται, η αφή και η όσφρηση πρωτοστατούν, συχνές αναφλέξεις συμβαίνουν ανάμεσα στα ποιήματα. Σεκλέτι, νταλκάς, πυρφόρα αγγίγματα, το φυσικό σώμα γίνεται παρανάλωμα, ο έρωτας λυτρώνει.

Η ματιά είναι καθαρή, δίκαιη, αμερόληπτη.

Δεν φοβάται η ποιήτρια να μιλήσει για τον κόσμο όπως τον συλλαμβάνει με τις ευαίσθητες κεραίες της.

Δεν φοβάται να κάνει προσωπικές εξομολογήσεις και εκμυστηρεύσεις.

Υπάρχει μία εξαιρετική διαύγεια στα ποιήματα, όπως όταν ο Βαρδάρης διαλύει τα σύννεφα στην ατμόσφαιρα και από μέσα ξεπροβάλλει ολοκάθαρη η πόλη της, η γενέτειρά της.

Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα δεν αγαπάει την ομίχλη, τις σκιές, τους συσκοτισμούς, την παραπλάνηση. Απογυμνώνει όπως λέει η ίδια την γραφή της γιατί έτσι γίνεται ένα λείο βότσαλο που αστράφτει αληθινό, χωρίς μελοδραματισμούς, ψιμύθια, περιττά λογύδρια και φλυαρίες…»

 ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ

(το ποίημα που έδωσε τον τίτλο στη συλλογή):

Φαρμακερό το βλέμμα της επάνω μου

-οι υπέρμετρες φιλοδοξίες της ήταν ο λόγος –

φαρμακερό βλέμμα που μου δήλωνε:

θα σε ταπεινώσω

κάνε στην άκρη

σε θέλω μαριονέττα στα χέρια μου.

 

Τουλάχιστον απροκάλυπτα έπεσε η μάσκα της.

 

Ανθολογούνται παρακάτω ενδεικτικά κάποια από τα  ποιήματα της συλλογής.  
Ενδιάμεσα αποσπάσματα από κριτικές προσεγγίσεις του έργου της και κατακλείδα
ένα σχόλιο του Γιάννη Μπασκόζου για την ερωτική ποιητική παραγωγή και την Ερωτική Λογοτεχνία γενικότερα.  

ΞΕΧΝΟΥΣΕ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

(από τη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ 2018)

Κοσμοσυρροή, το αδιαχώρητο γινόταν

στην υπαίθρια συναυλία.

Κάθε τραγούδι για χαρά ή καημό,

κάθε τραγούδι μια μέθη,

μια ανανέωση του ερωτισμού, της λίμπιντο ήταν.

Ο φημισμένος τραγουδιστής

αδιάλειπτα μαγνήτιζε με την ιδιόρρυθμη φωνή του,

ερωτισμό εξέπεμπε.

Η ανθρωποθάλασσα, το τεράστιο πλήθος

μέσα από τις διακυμάνσεις του ερωτισμού των τραγουδιών

ανέβαινε στα ουράνια,

ξεχνούσε τη μιζέρια, τις πληγές

τα μύρια βάσανά του.

 

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Όταν μπαίνουν στο ασανσέρ

στρέφονται και κοιτάζουν τον εαυτό τους

στον καθρέφτη,

ιδίως οι γυναίκες.

Όσο προλαβαίνουν

με προσήλωση ναρκισσεύονται.

Μόλις άνοιξε η πόρτα

ορμούν στην μάχη της ζωής.

 

Στοιχείο αδάμαστο ο ναρκισσισμός.

 

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Η γνωστή μου με παρέσυρε να δούμε

το θεατρικό έργο ενός πρωτοποριακού θιάσου.

Μετά αντιλήφθηκα ότι το μόνο ενδιαφέρον της

ήταν ο σκηνοθέτης που την φλέρταρε.

Είχε βάλει τα δυνατά της να αρέσει.

Ντύθηκε προκλητικά με πολύ κοντή, εφαρμοστή φούστα,

και στενό δερμάτινο μπουφάν.

Εμφανής και διόλου ελεγχόμενη η ταραχή της,

το αναψοκοκκίνισμα,

κάθε λίγο το κόμπιασμα στη φωνή της.

Μου θύμιζε έφηβη στο πρώτο ραντεβού,

κι ας ήταν σχετικά μεγάλη στην ηλικία.

 

Όλα τελείωσαν άδοξα.

Ο σκηνοθέτης την πάγωσε με την αδιαφορία του

όταν μίλησαν στα παρασκήνια

-το ειδύλλιο αμέσως διαλύθηκε.

Το θεατρικό έργο ανούσιο και πληκτικό.

 

Στην  επιστροφή μέσα στην κρύα χειμωνιάτικη νύχτα,

το προκλητικό ντύσιμο της γνωστής μου

ήταν για λύπη.

 

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Το ζευγαράκι αγκαλιασμένο

κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πλατείας

κι έτρεχε να προλάβει την ανοιξιάτικη λιακάδα.

Η αγκαλιά.

Το πιο αρχετυπικό σχήμα είναι η αγκαλιά,

κι η αγωνία για την απόκτησή της.

 

Περίμενα το λεωφορείο,

στα πεζοδρόμια η κοσμοσυρροή μεγάλωνε.

 

ΧΑΜΗΛΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΜΠΑΡ

Γνωριζόμαστε εδώ και καιρό.

Μου έχεις γίνει εμμονή,

ούτε λεπτό δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου

από πάνω σου.

Το χαμηλό φως στο μπαρ φωτίζει μόνο

το μισό απ’ το ωραίο πρόσωπό σου.

Όπως σε ατενίζω αυτή τη στιγμή:

το φωτεινό και οι σκιές στο πρόσωπό σου,

το αθώο και σαγηνευτικά επικίνδυνο,

το φανερό και το αθέατο.

 

Το σαγηνευτικά επικίνδυνα

που μπορεί να έχεις,

με εκσφενδονίζει σε άγνωστα σκοτάδια.

 

ΣΕΚΛΕΤΙ

Όπως ένα άρρωστος νιώθει αδυναμία

κι ούτε ένα λεπτό δεν αντέχει χωρίς να ξαπλώσει –

έτσι κι εγώ,

κατακαλόκαιρο, μεσημέρι και με κλειστά παντζούρια,

ολομόναχη μέσα στο σπίτι,

ξάπλωσε σε μια άκρη του κρεβατιού

από αβάσταχτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα.

 

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Διασχίζω την άδεια, έρημη πλατεία.

Ο χώρος και η νύχτα που πέφτει

ξεσκεπάζουν τη μοναξιά μου.

Γυρεύοντας απάγκιο σε σκέφτομαι.

Απερίφραστα όπως ένα τράνταγμα,

ένας αναστεναγμός,

απερίφραστα τόσο καθαρό και καίριο:

Το πυρφόρο απάγκιο μου είσαι.

 

Εσύ με λυτρώνεις.

[από τη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, εκδόσεις ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΥ 2018]

 

ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ (αποσπάσματα από την κριτική της Χλόης Κουτσουμπέλη που αναρτήθηκε στο Φρέαρ)

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ  της Αλεξάνδρας Μπακονίκα: αυτή η συλλογή είναι ένας κόσμος. Τα ποιήματα συντελούν μία κοσμογραφία, μία προσεκτική αποτύπωση και καταγραφή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μία μελέτη της ανθρώπινης φύσης. Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αστράφτει η λεπίδα της ανατόμου.

Η ματιά της Αλεξάνδρας Μπακονίκα είναι γρήγορη, κοφτερή και κοφτή, ουσιαστική. Με την άκρη του ματιού παρατηρεί το απειροελάχιστο νεύμα, την πιο μικρή σύσπαση, την ελαφριά απόχρωση στον τόνο της φωνής. Μέσα στο γενικό χαοτικό σύνολο απομονώνει την λεπτομέρεια, αυτή την ελλειπτική κίνηση που κάνει την διαφορά. Μέσα στην γενική οχλαγωγία εντοπίζει με ένα μαγικό ραντάρ έναν ιδιαίτερο ήχο, αυτός έχει βαρύτητα γι αυτήν, σ’ αυτόν εστιάζεται.

Προερχόμενη από την κοίτη της Διαγωνίου, η Αλεξάνδρα Μπακονίκα συγκεντρώνει από την αρχή όλα τα προτερήματα αυτού του είδους της γραφής. Ο λόγος της είναι απόλυτα συμπυκνωμένος, κάθε λέξη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία και είναι τόσο προσεκτικά επιλεγμένη έτσι ώστε αν αντικατασταθεί με κάποια άλλη τυχάρπαστη λέξη, μπορεί να διασαλευτεί η τάξη του ποιήματος. Ο αναγνώστης νιώθει ότι αν λείψει έστω και μία ψηφίδα από το προσεκτικά σχεδιασμένο ψηφιδωτό η εικόνα θα αλλοιωθεί. Τα ίδια τα ποιήματα της συλλογής είναι σύντομα και περιεκτικά. Σε όλη την συλλογή δεν υπάρχει στίχος που να περισσεύει. Η συλλογή είναι τόσο σφιχτοδεμένη που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ενιαίο ποίημα, ένα κρυστάλλινο δάκρυ ή ένα μόνο μισό γλυκό μισό πικρό χαμόγελο.

Το δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της συλλογής συμπεριλαμβάνεται πάλι στον τίτλο του. Απροκάλυπτα. Που σημαίνει χωρίς κάλυψη, χωρίς προφύλαξη, χωρίς μεταμφίεση, χωρίς ένα κομψό ταγιέρ σύμβαση που να κρύβει το ολόγυμνο σώμα από κάτω. Χωρίς μία προσπάθεια συγκάλυψης. Χωρίς φόβο. Με την πεποίθηση ότι αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να εκτεθεί, δεν μπορεί να γράψει αληθινή ποίηση…

Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα μπαίνει στην καρδιά του τρομερού. Στην καρδιά του σκότους. Στο σώμα που σπαρταρά στα σεντόνια. Στις τερατουργίες που με διάφορα προσχήματα διαπράττονται καθημερινά. Καιροφυλακτεί, κατασκοπεύει, αντιλαμβάνεται. Ακούει, διαπερνά, αισθάνεται. Πλέον με την σοφία και την πείρα που έχει αποκτήσει μπορεί να διακρίνει τα κρυφά σκοινιά πίσω από τις μαριονέτες. Ανατέμνει και μελετά το μέγεθος της κακίας. Υμνεί τον έρωτα. Διακρίνει κάτω από την επιφάνεια.

Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα γνωρίζει όλα τα σχετικά γύρω από την βία, την σκληρότητα, τον κυνισμό. Μπορεί να τα αντιμετωπίζει με όπλο της την διαύγεια της αγνής και καθαρής ματιάς της. Παρόλα αυτά δεν διστάζει να δηλώσει απερίφραστα. Το πιο αρχετυπικό σχήμα είναι η αγκαλιά.

Και μ’ αυτό τα λέει όλα [Χλόη Κουτσουμπέλη, Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]

 

ΛΑΓΝΟ ΜΑΓΕΜΑ

(από τη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ 2018)

Πόσο καλά ξέρω κάθε σπιθαμή

από το στενό δρομάκι που οδηγούσε στην πόρτα σου.

Εκεί πολύ ώρα στεκόμουν ανυπόμονα

και σε περίμενα.

 

Στο στενό δρομάκι σου άρχιζαν τα προεόρτια

για το λάγνο μάγεμα που μου ετοίμαζες,

την ιδανική αποπλάνηση,

την παράδοσή μου σε σένα.

 

ΥΨΙΣΤΗ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

Φορούσα το λευκό μπουρνούζι

και μ’ έκλεισες στην αγκαλιά σου

-το σώμα μου ακόμα υγρό από το λούσιμο.

Το απαλό, ευωδιαστό ύφασμα από το μπουρνούζι,

καθώς μ’ έσφιγγες

και το αισθανόμουν στο δέρμα μου,

έμοιαζε να ενσωματώνεται, να συμμετέχει,

να εμβαπτίζεται στην ύψιστη

τρυφερότητας της αγκαλιάς μας

 

ΑΣΠΑΙΡΟΥΣΑ

Να σε σφίξω, να σε χορτάσω,

να κρατηθώ.

 

Το εξαίσιο που μας δοξάζει,

η ασπαίρουσα αγαλλίαση στον έρωτά μας:

όλη τη μέρα σε στέκια, στο θέατρο, στους δρόμους

τριγυρίζαμε αχώριστοι.

 

Στη μαρμαρυγή της παρουσίας σου δίπλα μου

να αφομοιώνομαι.

 

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Ώριμη στην ηλικία, και σαν χαρακτήρας αντισυμβατική,

με εκρηκτικό ταπεραμέντο,

αλαζονική, αλλά και με βαθιά μελαγχολία

βαθιά απόγνωση.

Μετά από θυελλώδεις έρωτες

είναι μόνη

κι απεγνωσμένα γυρεύει άνδρα να ερωτευθεί ξανά.

 

Έκοψα γέφυρες, την αποφεύγω.

Αυτές οι αντιθέσεις, αυτό το μείγμα απόγνωσης κι αλαζονείας

την κάνουν σκοτεινή και απρόβλεπτη.

Κουράστηκα από τους σκοτεινούς κι απρόβλεπτους

-είτε άνδρες είτε γυναίκες-

μπόλικη πικρή πείρα έχω.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΤΑΙ

Αφουγκράζομαι κάθε παλμό σου.

Σαν άστρο πολυσύνθετο

μπήκες στη ζωή μου.

Η ακτινοβολία σου τυφλώνει,

εκπλήσσει, ευαγγελίζεται,

κι ανακυκλώνει το θερμό ερωτικό μυστήριο.

Άστρο πολυσύνθετο και λατρεμένο,

αφουγκράζομαι κάθε παλμό σου,

όταν φόβοι, καταχωνιασμένα τραύματά σου,

κι ένας στρόβιλος από εφιάλτες

βγαίνουν στην επιφάνεια και σε ταράζουν.

 

ΛΕΙΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ

Γνωστός καλλιτέχνης ζωγράφισε το δωμάτιο του.

Ζεστασιά και θαλπωρή εκπέμπει ο όμορφος πίνακας

από κάθε έπιπλο, αντικείμενο

κι ας είναι φτωχικά.

 

Αντίστοιχα σκέφτηκα  δωμάτια και κάμαρες της ζωής μου

μέσα στα χρόνια.

Κάμαρες  καταφύγια για ν’ ανασυνταχτώ

κυνηγημένη από σμήνη απελπισίας,

παγετώνες ζοφερότητας.

 

Κάμαρες, λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου

θάλπος μου δώσατε.

 

ΣΥΝΑΦΕΙΑ

Η μέγγενη, ο βραχνάς της μοναξιάς

λίγο να μπει στην άκρη.

 

Συμμετέχω  σε μια θεατρική ομάδα

για να ανεβάσουμε παράσταση.

Πέρα από την προσπάθεια,

με ενθουσιάζει η συνάφεια με τους άλλους.

Όσο προσωρινό κι αν είναι

με θέλγει που ανήκω σε μια ομάδα.

 

Ο βραχνάς, η απειλή, ο τρόμος της μοναξιάς

λίγο να μπει στην άκρη.

[από τη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, εκδόσεις ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΥ 2018]

 

ΣΧΟΛΙΟ για την ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ και την ΕΡΩΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ  από το Γιάννη Μπασκόζο

Η ερωτική ποιητική παραγωγή αλλά και η  ερωτική λογοτεχνία γενικότερα μάλλον δεν βρίσκεται στα καλύτερά της. Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε σε μια χιονοστιβάδα «ερωτικής λογοτεχνίας» που ισοπέδωσε τα αισθήματα, υποβάθμισε τον έρωτα και πιο πολύ τον φλεγόμενο, ασπαίροντα έρωτα. Η υπερβολή έριξε στο περιθώριο εκείνες τις λογοτεχνικές φωνές που εξυμνούσαν τον αισθησιασμό, τον πόθο, την ηδονή, τις λεπτές απολήξεις του πάθους. Αν η αγάπη είναι η ηρεμία, η αλληλεγγύη στο άλλο πρόσωπο, η δύναμη που προκύπτει από μια οικειοθελή ένωση ο έρωτας είναι η σκληρή επιθυμία που δεν περιμένει, ο πόθος αλλά και η ζήλια, η φαντασίωση, η εμμονή αλλά και ο φόβος και η απόρριψη, το σώμα μέσα στο σώμα αλλά και τα οδυνηρά αισθήματα που προκαλεί η απουσία του άλλου σώματος.  Χιλιάδες λογοτεχνικά έργα στηρίχτηκαν στα πάθη του έρωτα, σε αυτά που ξεφεύγουν από το κανονικό που εξουσιάζουν τους ερωτευμένους. Σήμερα αν και γράφονται χιλιάδες ερωτικά ποιήματα δεν υπάρχει ένας Αγάθωνας ή μία Σαπφώ της σημερινής εποχής που να μπορεί να γράψει κάτι ανάλογο:

«…γιατί μόλις σε δω για μια στιγμή, δεν μπορώ πια να αρθρώσω λέξη: αλλά ή γλώσσα μου γίνεται κομμάτια και, κάτω από το δέρμα μου, γλιστράει απότομα μια λεπτή φωτιά: τα μάτια μου χάνουν το βλέμμα τους, τ’ αυτιά μου βουίζουν, ο ιδρώτας αυλακώνει το κορμί μου, ένα ρίγος με κυριεύει σύγκορμη· γίνομαι πιο χλωμή κι από τη χλόη και, λίγο ακόμη, θα ‘λεγα ότι πεθαίνω» .

Υπάρχουν όμως μερικές ποιήτριες και ποιητές που διακονούν αυτή την ποιητική του πόθου, των αισθήσεων και της απόγνωσης. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζω την Αλεξάνδρα Μπακονίκα…

Θυμάμαι την Αλεξάνδρα Μπακονίκα από τις πρώτες συλλογές της στη Διαγώνιο. Μου είχε κάνει εντύπωση  η προσήλωσή της στη χαρά της ηδονής, στην λεπταίσθητη εξύμνηση των αισθήσεων, στο κορμί που παθιάζεται και εξαγνίζεται από την κοινωνική συνάφεια. Ήταν  ίσως η πιο ερωτική ποιήτρια στο σύγχρονο ελληνικό ποιητικό χώρο, χωρίς κόμπλεξ να εξυμνεί τη σάρκα, τον έρωτα, την ηδονή και ό,τι πάθη σέρνουν αυτά μαζί τους. Στην τελευταία της συλλογή «Ο κόσμος απροκάλυπτα» (Εντευκτήριο) παραμένει προσηλωμένη στα αγαπημένα της θέματα αλλά εμπεριέχει πια στους στίχους  της και την εμπειρία, τη σοφία που αφήνει η κοινωνική συνθήκη. Η ποιήτρια σχολιάζει απέλπιδες έρωτες, μοναξιά που σκοτώνει, συμφέροντα που πλήττουν αδιακρίτως τις ψυχές και τις αγάπες, τα πάθη για εξουσία, την σκληρότητα, την απονιά, την θλίψη αλλά και τη λύπηση για τον εξευτελισμό που προκαλεί ο έρωτας, την μικροπρέπεια, την αλαζονεία, τον αισθησιασμό που αναδύει η μυρουδιά του πόθου, το παρανάλωμα και τη σαρκική αδυναμία, τη λαγνεία, την αποπλάνηση και την αδυναμία της αποπλάνησης, την θαλπωρή της αγκαλιάς και τον πόνο της έλλειψης της…

 

ΣΤΗ ΜΑΡΜΑΡΥΓΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

(… δίπλα μου να αφομοιώνομαι ασπαίρουσα…)

Η ανθρωποθάλασσα, το τεράστιο  πλήθος / μέσα από τις διακυμάνσεις του ερωτισμού των τραγουδιών / ανέβαινε στα ουράνια, / ξεχνούσε τη μιζέρια, τις πληγές, / τα μύρια βάσανά του   (ΞΕΧΝΟΥΣΕ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ σελ. 11)    Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές / που οι καμπύλες από τα δυο κάστανα – πάντα στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης -/ με αποχαύνωση του θυμίζουν / κάτι από τις πανέμορφες καμπύλες της / τις καμπύλες στο στήθος και στις ρώγες   (ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ σελ. 18) …  Το χαμηλό φως στο μπαρ φωτίζει μόνο / το μισό απ’ το ωραίο πρόσωπό σου… Το σαγηνευτικό επικίνδυνο / που μπορεί να έχεις / με εκσφενδονίζει σε άγνωστα σκοτάδια  (ΧΑΜΗΛΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΜΠΑΡ (σελ. 20)   Μου διαφεύγεις. / Κι όμως, όσο κι αν δεν σε φτάνω, / ούτε σε κατέχω, / η λατρεμένη μορφή σου εγκαταβιώνει μέσα μου  - στο πιο μύχιο του εαυτού μου / την έχω ενσωματώσει για να με εκστασιάζει  (ΕΓΚΑΤΑΒΙΩΝΕΙ σελ. 21)…   Κάθε φορά που περπατούσα στο διάδρομο / μέχρι την πόρτα σου, / η μυρωδιά μου φούντωνε τον αισθησιασμό, / φούντωνε το ήδη ανεξέλεγκτο καρδιοχτύπι μου / να με υποδεχθείς, σφιχτά να με αγκαλιάσεις. / Πιο μεθυστική μυρωδιά στη ζωή μου δεν θυμάμαι  (Η ΜΥΡΩΔΙΑ σελ. 23) …   Ύψιστο πανδαιμόνιο, / τρικύμισμα ανθοφορίας για τον αγαπημένο  (ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΑ σελ. 24)   Διάπυρη η έλξη, / μέχρι θανάτου λαβώθηκα. / Η ομορφιά σου με κυκλώνει, ένθεη γίνομαι. / Στα ίχνη της έλξης κυκλοφορώ και διαμένω. / Οι αναζωπυρώσεις της ανεξέλικτες, / δεν έχουν τέλος. / Είσαι το θαύμα / ακλόνητο, αναλλοίωτο  (ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ σελ. 25)…   ολομόναχη μέσα στο σπίτι, / ξάπλωσα σε μια άκρη του κρεβατιού / από αβάσταχτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα  (ΣΕΚΛΕΤΙ σελ. 26)    Διαφυγή δεν υπάρχει. / Είτε σε αντικρίσω είτε σε σκεφτώ / σε θερμοκρασία ανάφλεξης με φέρνεις. / Το παρανάλωμα εντός μου επελαύνει  (ΑΝΑΦΛΕΞΗ σελ. 27)   … Γυρεύοντας απάγκιο σε σκέφτομαι. / Απερίφραστα όπως ένα τράνταγμα, / ένας αναστεναγμός, / απερίφραστα τόσο καθαρό και καίριο: / Το πυρφόρο απάγκιο μου είσαι. / Εσύ με λυτρώνεις  (ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ σελ. 28) …   Στο στενό δρομάκι σου άρχιζαν τα προεόρτια / για το λάγνο μάγεμα που μου ετοίμαζες, / την ιδανική αποπλάνηση, / την παράδοσή μου σε σένα.   (ΛΑΓΝΟ ΜΑΓΕΜΑ σελ. 29)   Χώνομαι στην αγκαλιά σου / θεσπέσια τα μυστικά της αφής. / Χωρίς φειδώ το χάδι σου / Το αίσθημα και η αγάπη σου / σφραγίζουν κάθε κόχη του κορμιού μου. / Σου ανήκω και μου ανήκεις. / Θελκτικά, ονειρεμένα τα μυστικά της αφής  (ΣΦΡΑΓΙΖΟΥΝ σελ. 30)   … Άστρο πολυσύνθετο και λατρεμένο / αφουγκράζομαι κάθε παλμό σου, / όταν φόβοι, καταχωνιασμένα τραύματά σου / κι ένα στρόβιλος από εφιάλτες / βγαίνουν στην επιφάνεια και σε ταράζουν   (ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΤΑΙ σελ. 38) …   Κάμαρες, λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου / θάλπος μου δώσατε   (ΛΕΙΜΩΝΕΣ… σελ. 41)  … Βαριά σκιά αφήνει η απομυθοποίηση, / σαν να αδειάζει ο κόσμος  (ΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ σελ. 47)   Να σε σφίξω, να σε χορτάσω, / να κρατηθώ. / Το εξαίσιο που με δοξάζει, / η ασπαίρουσα αγαλλίαση στον έρωτά μας… (ΑΣΠΑΙΡΟΥΣΑ σελ. 32) (ερωτικοί αφορισμοί από τη συλλογή της Αλεξάνδρας Μπακονίκα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, εκδόσεις Εντευκτηρίου 2018