(…καθώς λέξεις αποσπώνται απ’ τις συμβάσεις της
καθημερινότητας και δημιουργούν ένα παρθένο έδαφος όπου θάλλουν καινούργια
ποιητικά άνθη…)
Μη μόνον όσα
βλέπετε πιστεύετε!.. Των ποιητών το βλέμμα είναι οξύτερο (Κ.Π. Καβάφης)
Οι παραπάνω στίχοι
νομίζω πως συνάδουν με την υπερβατική αντίληψη της Κικής Δημουλά για τα
πράγματα, καθώς και με την προσπάθειά της να αποκαλύψει τις πολυδιάστατες και
πολυδύναμες αντανακλάσεις των «ου βλεπομένων πραγμάτων», μέσα από τις οποίες
ορίζεται η ίδια και ορίζει την ποίησή της.
Η Δημουλά έχει
βαθιά συνειδητοποιήσει ότι η πραγματικότητα είναι απείρως πλουσιότερη απ’ ό,τι
φαίνεται.
Ξεκινώντας από
το ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο παραμερίζει τις κρατούσες αντιλήψεις για την
κατάσταση των πραγμάτων και αποκαλύπτει το θαύμα.
Η ανατροπή αυτή
συντελείται λεπτό προς λεπτό.
Ανεπαισθήτως
αφαιρεί τα προσωπεία για να φανερωθεί το καινούργιο πάνω στο οποίο θα
οικοδομήσει την προσωπική της μυθολογία.
Μέσα από μια
πολυφωνική θεματολογία, η οποία ανανεώνεται διαρκώς, ονοματίζει απ’ την αρχή
τις σχέσεις και τις διαθέσεις του ανθρώπου με τα πράγματα για να τις ερμηνεύσει
ακολουθώντας «την δια της ονομασίας ερμηνεία» σύμφωνα με την Ποιητική του
Αριστοτέλη…
Μ’ ένα πλατύ
δισταγμό των λέξεων εισχωρεί στην ασίδηρο ειρκτή της ανθρώπινης ύπαρξης,
διώχνει την ομίχλη από την ψυχή και προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα.
Άλλοτε συστέλλει
και άλλοτε διαστέλλει την ανθρώπινη ύπαρξη προκαλώντας κραδασμούς που
καταλήγουν στις λέξεις και ανατρέπουν τις καθιερωμένες τους έννοιες.
Παραληρεί από
την ανάποδη.
Στο εγχείρημά
της αυτό προχωρεί με κομμένη την ανάσα, μια ανάσα που τελικά γίνεται ωκεανός
ποίησης.
Με μια κατ’
επίφαση αμεριμνησία ρουφά λαίμαργα την καθημερινότητα και εκπέμπει μακροθυμία. Μεγαλύνοντας
το φαινομενικά ασήμαντο δημιουργεί μια μυστική ποιητική θεολογία με
οικουμενικές προεκτάσεις.
Τα ποιητικά ευρήματα της Δημουλά δεν είναι κατασκευασμένα: πρόκειται για μέταλλα που εξορύσσει ατόφια από
ένα μαγικό υπέδαφος όπου συντελείται η αλχημεία του λόγου της…
Ο κατεστημένος λόγος μετασχηματίζεται διαρκώς στην ποίησή της καθώς
προβαίνει σε τολμηρές συζεύξεις ανάμεσα σε αφηρημένες έννοιες και εκφράσεις
καθημερινότητας.
Το δραματικό στοιχείο που υπάρχει στην ποίησή της το επιδαψιλεύει ένα
παιχνίδι εικόνων, με δροσερές εκπλήξεις, με μια λεπτή διασκέδαση…
Η Δημουλά, τελικά, αλιεύει τις
λέξεις με τη σαγήνη και τις παραδίδει στο χρόνο ολοκαίνουργιες και ανοξείδωτες
– κτήμα ες αεί…
«...ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΑΝΕΤΡΑΠΗ ΤΟΤΕ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ
και επήλθε για τον άνθρωπο εκείνο το μοιραίο κατ’
εξαίρεσιν…
Κι ενώ μεγάλο ψάρι έτρωγε το
μικρό την πεταλούδα το εφήμερο
ο έρωτας τον έρωτα η εξάπλωση το μοναδικό
την ψυχή η έγνοια της πού θα
μας αφήσει
και τα επτά κατσικάκια ο
λύκος
εκτός από το μικρότερο που κρύφτηκε πίσω απ' το παραμύθι
τι έγινε τελευταία στιγμή
σε τόσο ίδιο δρόμο πού χάζευες Θεέ
μου
και ανετράπη ο κανόνας και πέσαμε σε κείνο το μοιραίο κατ' εξαίρεσιν
το μικρό σκουλήκι να τρώει τον μεγάλο άνθρωπο...»
[Από το ποίημα
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΥΛΟΓΟΥ συλλογή της Κικής
Δημουλά ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ, εκδόσεις Ικαρος, 1998 με αποσπάσματα σχολίων για την
ποίησή της από την Λέλη Μπέη – ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, Δεκέμβρης 2011)
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ σε ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ ερήμην ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ
ΣΩΜΑΤΟΣ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ… ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ και ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ λέξεων
που φταίνε για τις λυρικές εκλάμψεις Κικής Δημουλά. Επείγει Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Βαδίζεις σε μιαν
έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο
κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι
υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
Αυτό
είναι το Ποίημα… (όπου…)
Οι
Λέξεις φταίνε… (καθώς…) αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν…
πράγματα και
θαύματα
Γι’ αυτό βάλε το ρολόι στη συνεχή ώρα Έρωτα για την Ποίηση
(έτσι που…)
Να φέρνεις αλλαγές στη φιλοσοφία της κάθε μέρας σβήνοντας ολότελα δια της εις άτοπον λήθης κάθε προηγούμενη
φιλοσοφία που είχανε τα πράγματα πριν γίνουν σπουδασμένα!..
Απ’ ό,τι άργησε
να ’ρθει κι από ό,τι δεν ήρθε χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε τι
είναι μη γνωρίζοντας….
(γι΄αυτό…)
Ή ταν ή επί τας
ορκίσου κάθε φορά που αρχίζει το κυνήγι του αβέβαιου.
Κι όταν, σε νυχτωμένο δάσος στου
ανέμου τα μουγκρίσματα οι φόβοι σου θα δίνουνε στους φόβους σου κουράγιο, μην
ακούς στο κλάμα σου τι ψεύδονται οι αδένες τάχα πως νίπτουν δάκρυα τας χείρας.
Δεν είναι δάκρυα. Λέξεις ξαναχτυπούν
καιρό επιφυλαγμένες στο αλάτι τους.
Να αποφασίζεις αφού προηγουμένως συμβουλευτείς αρώματα ενστικτωδών
λουλουδιών και τη θαυμαστή επιδεξιότητα στην αιώρηση που έχουν τα αστέρια…
Να βλέπεις όνειρα, να έχεις τη
γεύση του τέλους: πρόσωπα έργα και ημέρες, όλα θυελλώδη, όλα στην ίδια ακύμαντη
γαλήνη.
Κι αν βλέπεις
πως είχες μισοανθίσει το πρωί, σημαίνει πως εγείρει απαιτήσεις η αφοσίωσή σου
σε βάσανα.
Αίμα αν ονειρεύεσαι, δικής σου ή
παλιάς πληγής ονείρου, γρήγορα θα επανασυνδεθείς με αξιωματούχο εν ενεργεία
χωρισμό.
Ένα μόνο δεν θα
σου δώσει το όνειρο των λέξεων, το όριο ως πού να κινδυνέψεις τον αναστεναγμό
σου…
Πάψε, λοιπόν, να ριγείς δυνατά. Θα σ’ ακούσει η διπλανή
πραγματικότητα…
(γι’ αυτό…)
Να φεύγεις κάθε
τόσο αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας…
(και προπαντός…)
Ανακίνησε καλά προ της χρήσεως! Εσωκλείονται οδηγίες.
Αν τις διαβάσεις προσεκτικά – σύνθεση, προφυλάξεις δοσολογία- θα δεις
ότι τις ίδιες ακριβώς παρενέργειες επιφυλάσσει η μικρή δόση αγάπης και η
μεγάλη!..
[σπαράγματα στίχων από τις συλλογές της Κικής Δημουλά, τινάγματα του
Μέσα Βίου Έξω δηλαδή, με εντολοδόχο την ποιήτρια που μας προστάζει λυρικά:
Μεταφερθείτε παραπλεύρως στην
Εφηβεία της Λήθης Τελευταίου Σώματος για…
Θαύματα ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ σε
ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ στο ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
(και με ΚΛΙΚ στον παρακάτω
σύνδεσμο
12 λυρικές εντολές, έτσι
όπως αυθαίρετα προέκυψαν με τη σύνθεση στίχων από ποιήματα της Κικής Δημουλά):
