ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΛΗΣ (ανθολογία)

Μια κιμωλία στον Μαυροπίνακα γράφει με Μυστικό Αλφάβητο για Θαύματα που ανοίγουν Φωτεινά Παράθυρα στον ανεξερεύνητο λόγο της Ουτοπίας

ΠΟΙΗΣΗ, η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου,  μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως. Κάτι σαν φως ανάμεσα στις λέξεις, όταν ανοίγει ένας φεγγίτης ή μυστική καταπακτή... (και ένα) χέρι υψώνεται στον ουρανό βουβά, απελπισμένα, τελεσίδικα και ξαφνικά με χρώματα και μουσικές στη γειτονιά η άνοιξη ήδη ξημερώνει… Με θαύματα γεννιέται πάντα ο κόσμος, με θαύματα που κρύβονται μέσα στο φως, πριν απ’ το φως πέρα απ’ το φως… σαν όνειρο ένας κόσμος μυστικός για πάντα εκστατικός στη μνήμη!.. Ένας εξώστης που λυγίζει κάτω απ’ τις παιδικές φωνές, ξεθωριασμένα χρώματα στους τοίχους και τα κεραμίδια και στη ρωγμή φυτρώνει οικόσημο του χρόνου το αγριόχορτο. Πέρα απ’ τις λέξεις ένα Ποίημα, η γλώσσα που μιλάει το φως, ένα Ποίημα από παλιό σκοτάδι που αναδύθηκε στο φως, που κρύβεται και φανερώνεται και λάμπει… Απέναντι ο αιωνόβιος πλάτανος, το γκρίζο αμίλητο κι ένας διαβάτης βιαστικός στο χιόνι [ανθολογία ποιημάτων από τις τελευταίες συλλογές του Τόλη Νικηφόρου: Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της Ουτοπίας»,  «Το μυστικό Αλφάβητο», «Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα» και «Φωτεινά Παράθυρα», Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2007, 2010, 2012 και 2014 αντίστοιχα]

ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ και μαγικός, ανεξιχνίαστος, μέσα στο πράσινο και το βαθύ γαλάζιο του, μέσα στο κόκκινο που κάποτε τον γέννησε και τον φωτίζει, να το που ξεπροβάλλει ντυμένο την ομίχλη τ’ όνειρο, να τη που αναδύεται μοσχοβολώντας φρέσκο χώμα η απουσία, κι ο άνεμος με μυστικές φωνές και ξεχασμένες. Κόσμος παράξενος και μαγικός, ανεξιχνίαστος στ φως και στο σκοτάδι του. Κόσμος εκστατικός, στο ελάχιστο του απέραντος [από τη συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ]


ύμνος ερωτικός
κανένα γυναικείο χέρι
δεν κράτησα
δεν χάιδεψα ως τώρα
με την παλάμη μου
με τ’ ακροδάχτυλα
τόσο ανάλαφρα
τόσο θερμά κι ερωτικά
όσο ένα κοινό μολύβι

ένα μολύβι που κουρνιάζει
ανάμεσα στο μέσο και τον δείκτη
και κάτω απ’ τον αντίχειρά μου
έτοιμο
να γονιμοποιήσει το λευκό χαρτί
ένα μολύβι που ποτέ δεν ζήλεψε
την άψυχη παρέμβαση των πλήκτρων

γνωρίζει πως εμείς οι τρεις
τις ίδιες ρίζες έχουμε
κοινή καταγωγή το δάσος
και φτερουγίζει στο άγγιγμά μου
μέσα στα μάτια μου θυμάται
το δένδρο που ήταν κάποτε
και δακρυσμένο σηκώνει απ’ το χαρτί
τα φύλλα του στον ουρανό
[από την ποιητική συλλογή ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]



Θα αγαπηθούμε ατέλειωτα
θα σκοτεινιάσει ο ουρανός στην παραλία και θα απομείνουν τα σκόρπια φώτα και η υγρή τους λάμψη στα πλακάκια, η θάλασσα θα ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό καθώς στο βάθος θα ανατείλει το περπάτημά σου. ένα χαμόγελο ύστερα, το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής μια λέξη πριν το άγγιγμα σου. θα αγαπηθούμε ατέλειωτα. εκείνο το θλιμμένο δειλινό ως το χάραμα
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2010]

Το κάτι εκείνο και το τίποτα
είμαι ένα σύννεφο το δειλινό
που αναζητά το απέραντο γαλάζιο
με κόκκινο για να συνθέσει το δικό σου χρώμα

στην έρημο είμαι κόκκος άμμου
που λαχταράει τον άνεμο
για να τρυπώσει στα μαλλιά σου

είμαι ένα άγγιγμα στα δάχτυλα
ψίθυρος στον κομμένη ανάσα σου
χάδι απαλό στους ώμους
ένα χαμόγελο που ξάφνου αστράφτει
στα μελαγχολικά σου μάτια

στην άκρη της αβύσσου είμαι
το κάτι εκείνο και το τίποτα
που αναδύθηκε στο φως
για να ζητήσει τη δική σου αγάπη
[από την ποιητική συλλογή ΜΙΑ ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2012]

Γυμνή ν’ ακούγεται ακέραια η ψυχή
γράφοντας υποστέλλω μία μία τις λέξεις, τα χρώματα αφαιρώ τις μουσικές. στο χάος τον κόσμο απλώνω σαν λευκό χαρτί.
ν’ ακούγεται στο τίποτα ένα σήμαντρο, ν’ ακούγεται ένα φως μες στην ομίχλη, γυμνή ν’ ακούγεται ακέραια η ψυχή
[από την ποιητική συλλογή ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2007]

Δεν γράφονται ποτέ
τα πιο ωραία ποιήματα
γράφονται χωρίς λέξεις
οι πιο μεγάλοι έρωτες
δεν γράφονται ποτέ

μια φλόγα είναι η ιστορία τους
που λιώνει το μολύβι
που κάνει στάχτη το χαρτί
και παραμένει μυστική
εκστατική
ένα άρωμα που δεν διαλύεται
στον άνεμο χρόνου

οι πιο μεγάλοι έρωτες
αθώοι ταυτόχρονα
και καταχθόνιοι συνωμότες
στο μισοσκόταδο θροΐζουν
ανάσα ή άγγιγμα
σε μια μεταξωτή κουρτίνα
και χάδι σε βελούδινο κορμί

τα μαγικά τους δευτερόλεπτα
είναι το ρίγος της ζωής
ισόθεο με το δέος του θανάτου
[από την ποιητική συλλογή, ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]

Σαν ποίημα μιας εποχής για πάντα ξεχασμένης
όπως το σούρουπο ανθίζει η θάλασσα με σκόρπιες λάμψεις και μυστικές φωνές μέσα στα χόρτα τρεμοφέγγουν, έτσι αναδύομαι κι εγώ απ’ το σώμα μου στο άγγιγμά σου. μας περιμένει μια παραλία ερημική μες στο σκοτάδι, με κόκκινα πανιά ένα πλοίο που όλο το χρόνο ταξιδεύει, η ανάσα σου ένας ψίθυρος μες στο δικό μου χνώτο, αγάπησέ με. σαν όνειρο στα μάτια ενός παιδιού, σαν ποίημα μιας εποχής για πάντα ξεχασμένης, και σαν το κάτι εκείνο που δεν δόθηκε ποτέ και σε κανένα
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ Εκδόσεις Μανδραγόρας 201]

Μαθαίνω πάλι να διαβάζω
όπως σε σκοτεινό δωμάτιο
από τις χαραμάδες εισχωρεί
παρήγορη μια αχτίδα φως
και ξαφνικά στη μνήμη
μ’ ένα δειλό φτερούγισμα
αστράφτει το γαλάζιο
μαθαίνω πάλι να διαβάζω
τα μυστικά φωνήεντα στο άγγιγμά σου

το βλέμμα μου στο όνειρο
μαθαίνω πάλι να εμπιστεύομαι
στο μονοπάτι που ελίσσεται
ανάμεσα σε απαλές καμπύλες
ως τη διάφανη κοιλάδα της παλάμης σου

αυτός ο δρόμος δεν αρχίζει και δεν φτάνει
δεν έχει λύση το αίνιγμα
η ισόβια μαθητεία στο θαύμα
[από την ποιητική συλλογή ΜΙΑ ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2012]

Ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι
αργά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή

το χώμα να μυρίζει γειτονιά
και ο ταμπλάς ξεροψημένο σάμαλι
ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ’ τα κάστρα

νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους
να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας
πίσω απ’ τα τζάμια να ρουφάς
αργά, πολύ αργά τον τούρκικο
και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα
με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη
κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα

ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως
να ονειρεύεσαι ταξίδια
[από την ποιητική συλλογή ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2007]

Ηδονικά ανεξιχνίαστη
στην έρημο
ή στην φαντασμαγορία του κόσμου
είσαι ένας γρίφος θηλυκός

ένα παράξενο σταυρόλεξο
με κάθετα αναπάντητα ερωτήματα
βελούδινα οριζόντια μονοπάτια
που οδηγούν σε μυστικές καταπακτές
κι υγρά αδιέξοδα

μετά το χάδι και την εισβολή
η μυστική σπηλιά
με τη σπαρακτικά κινούμενη άμμο
μένει και πάλι ηδονικά ανεξιχνίαστη

είσαι ένα βαθύ μυστήριο
με αρμονικές καμπύλες
άλυτο στον απλότητά του
και μετά την παράδοσή του
κάστρο απόρθητο

αίνιγμα και σαγήνη
δέος
πηγή ύπαρξης
και πεπρωμένο μου
[από την ποιητική συλλογή ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]

Στη διάλεκτο της μοναξιάς
στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
ένα γαλάζιο κι αστραφτερό κι απρόσιτο
μια δίψα
ψηλά στο μυστικό κελάρι τ’ ουρανού
μπρούσκο εκλεκτό της μνήμης

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
όπως γυναίκα σε φανταστική οθόνη
που ως αργά τη νύχτα μεταφράζει όνειρα
στη διάλεκτο της μοναξιάς

όσοι εδώ μέσα μπήκαν έφυγαν
άφησαν πίσω τους τα βιβλία τους, τις μουσικές
κάτι από το χνώτο τους
ένα αποτσίγαρο μες στον πηχτό ντελβέ

άφησαν πίσω τους κενό κι αινίγματα
κάδρα που όρθια γέρνουν
χρώματα που θαμπώνουν μες το φως
διπλό κρεβάτι για το αχ χωρίς το άγγιγμα
τον κούφιο ήχο του νερού στο μπάνιο
ένα λυγμό που δεν διαλύει
την πέτρα μέσα της

στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
σαν ποίημα που υπόσχεται το μακρινό ταξίδι
ή σαν ψυχή που πρόδωσε
αυτό το κάτι στη φωνή της
και τώρα πνίγεται στο καθημερινό της τίποτα
μέσα στην έπαρση και τη λαχτάρα της
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2010]

Παράξενο επιφώνημα
ανάλαφρα εισχωρεί
απ’ τα κλειστά παράθυρα
και τις παλιές φωτογραφίες
απ’ τις ανεπαίσθητες εκείνες χαραμάδες
ανάμεσα στα φύλλα των βιβλίων

αύρα
ομίχλη γκρίζα με γαλάζια μάτια
χαμόγελο που ψιθυρίζει αχνά
όπως παλιά το όνομά μου

παράξενο κενό
παράξενο επιφώνημα
η απουσία
όπως χαρούμενος λυγμός
ή ένα άλφα που αρχίζει όταν τελειώνει
[από την ποιητική συλλογή ΜΙΑ ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ Εκδόσεις Μανδραγόρας 2012]

Γυμνή ν’ ακούγεται ακέραια η ψυχή
γράφοντας υποστέλλω μία μία τις λέξεις, τα χρώματα αφαιρώ
[από την ποιητική συλλογή ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2007]

Αιωνιότητα
είμαι στα δώδεκα μου χρόνια
και κάτω απ’ το μπαλκόνι μου
απλώνεται η πλατεία
με χίλια δυο αυτοσχέδια παιχνίδια
μια ανοιχτή αγκαλιά
και μια αιωνιότητα

στα μέγαρα τριγύρω
σκορπίζει τριγύρω ο ήλιος
με κρότο ανοίγουν τα παντζούρια
για να χαμογελάσουν τα παράθυρα
ακούγονται φωνές παιδιών
πατίνια και ποδήλατα
το ανοιξιάτικο ξημέρωμα
ηχεί στα καλντερίμια
μοσχοβολάει στο χώμα

όλα είναι σπίτι, φίλοι, γειτονιά
το αύριο είναι τώρα
κι όλα είναι φως
[από την ποιητική συλλογή ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]

Παλιές γραφές και θαύματα
πειρατικό καράβι στ’ ανοιχτά
μες την ομίχλη με σημαία το όνειρο
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
σ’ ένα χρώμα μονοσύλλαβο
όπως το δάκρυ του ουρανού
ή το φως
αυτό είσαι

κι εγώ
ρίγος αιχμάλωτο
στον ήχο της φωνής σου
βαθιά στα μάτια σου
κρυμμένη λάμψη
καυτή ανάσα
που ανεμίζει τα μαλλιά σου

έκθαμβος μελετώ
παλιές γραφές και θαύματα
αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα
όπου ελλοχεύει η μοίρα
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2010]

Μοναχικό πουλί σ’ άδειο ουρανό
κανένα όνειρο δεν μένει ατιμώρητο
κανένα ξέφτι από βαθύ γαλάζιο

καράβια ταξιδεύουν σ’ άγνωστα νερά
λιβάδια ανθίζουν
παλιά καινούργια γράμματα
προφέρουν μακρινές φωνές
το μυστικό αλφάβητο του κόσμου

πυκνή ομίχλη μες στο χάραμα
κι ένα μοναχικό πουλί σ’ άδειο ουρανό
[από την ποιητική συλλογή ΜΙΑ ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2012]

Εξαίσια άνθη του νερού
άδειασε η μέρα, έσβησε η πίκρα της ζωής. κοιμούνται τώρα εκείνοι κι ονειρεύονται σε μυστικά λιβάδια τ’ ουρανού, εκείνοι τώρα ταξιδεύουν σε σήραγγες ανεξερεύνητες της απουσίας. παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική, μάτια που ψιθυρίζουν χιλιάδες χρώματα μέσα στο φως, άνθη της μνήμης, εξαίσια άνθη του νερού
[από την ποιητική συλλογή ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2007]

Φωτεινά Παράθυρα
σαν κρεμασμένα από τον ουρανό
στην παγωμένη ερημιά του δρόμου
προβάλλουν σκόρπια εκεί ψηλά
και μες τη νύχτα εκπέμπουν
ένα χάδι απρόσιτο

για λίγο στέκεται με θαμπωμένα μάτια
ο οδοιπόρος που αγάπησε
αυτό το ξένο φως
από το χτες τόσο παράξενα οικείο
και τώρα τόσο μακρινό
όσο η άνοιξη ή ο έρωτας

μπορεί διστακτικά να φανταστεί
χείλη και μάτια να χαμογελάνε
χέρια ν’ αγγίζουν απαλά
μπορεί σαν μουσική σχεδόν ν’ ακούσει
λέξεις και φράσεις καθημερινές
να νιώσει μέσα στο σκοτάδι
ίσως κάποια ευτυχία

τα φωτεινά παράθυρα
σαν όνειρο ένας κόσμος μυστικός

για πάντα εκστατικός στη μνήμη
 [από την ποιητική συλλογή ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]

Πέρα απ’ τις λέξεις
πώς ονομάζει η γη τον ουρανό
το έρημο νησί τον άδειο ορίζοντα
η νύχτα τη στιγμή που ξημερώνει;

ποια λέξη υπάρχει
για το σούρουπο στα μάτια σου
το μουσικό βελούδο στην αφή σου;

πώς λέγεται
το μονοπάτι στην παλάμη σου
το ουράνιο τόξο
στο χρώμα της φωνής σου
και το καμίνι στην ανάσα σου
μ’ όλα τ’ αρώματα το άγριο μέλι
που αναβλύζει στην επιδερμίδα σου;

πώς είναι ο ήχος
για τη λάμψη εκείνη
πώς τα φωνήεντα
που εκφράζουν το φτερούγισμα
τη μυστική πηγή που κάποτε μας γέννησε
και την ψυχή που έγινε θάλασσα
και μας ενώνει;

ποια είναι η γλώσσα
που μιλάει το φως;
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ Εκδόσεις Μανδραγόρας 2010]

Να γυρίζεις στο φως
ποτέ άλλοτε το πράσινο
δεν ήταν τόσο πράσινο
τόσο εκθαμβωτικά γαλάζιο το γαλάζιο

να γυρίζεις στο φως
σαν το μικρό παιδί
εκστατικά ν’ ανακαλύπτεις
τα δένδρα και τη θάλασσα
ήχους και αρώματα
ένα χαμόγελο
θαύματα καθημερινά τριγύρω

να γυρίζεις στο φως
πρώτη φορά να είναι ωραίος
τόσο μεθυστικά ωραίος ο κόσμος
[από την ποιητική συλλογή ΜΙΑ ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2012]

Πράσινα αινίγματα στο φως
αν ήταν ξαφνικό φτερούγισμα οι λέξεις
και απαλή σκιά 
στα κουρασμένα βλέφαρα του οδοιπόρου
κι ακόμη αν ήταν
ήχος και λάμψη
πράσινη επίκληση της γης στον ουρανό
λέξεις κοινές
κι όμως εκστατικές σαν θαύμα
τότε θα έγραφα ένα μικρό τραγούδι
να ψιθυρίζει και ν’ αστράφτει
στα δέντρα όπως τα φύλλα

θα έγραφα ένα βελούδινο άγγιγμα
αινίγματα και μυστικά στο φως
[από την ποιητική συλλογή ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2007]

Το ιδανικό σημείο
τα φύλλα ψιθυρίζουν απαλά
την πράσινη αντίσταση στο φως
το αφράτο χώμα παραμένει σιωπηλό
ένα άγγιγμα από χρόνια ξεχασμένο

ίσως λοιπόν μια απόμερη γωνιά
εκεί που διάβαζα κι ονειρευόμουν
μια εφηβική κρυψώνα
μέσα στα δένδρα
μακριά από κάθε θόρυβο
μακριά από κάθε βλέμμα

ίσως μια απόμερη γωνιά
να είναι το ιδανικό σημείο
για να κλάψω
μόνος κάτω απ’ τον ουρανό
κοντά
πολύ κοντά στη νύχτα
στο αδιαπέραστο
λυτρωτικό σκοτάδι
 [από την ποιητική συλλογή ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, Εκδόσεις Μανδραγόρας 2014]

Ένα Ποίημα
ένα ποίημα
από παλιό σκοτάδι
από θολό πυκνό βυθό
που αναδύθηκε στο φως

ένα ποίημα
γυμνό
εμπρηστικό
κόκκινο επιφώνημα
της φλόγας ή της αστραπής

ένα ποίημα
μυστικό
εξωτικό
κι όμως απλό
κι όμως γλυκό
κι όμως απέραντα μαγευτικό

ένα ποίημα
που δεν γνωρίζει
το άρωμα
τη μουσική
το ίδιο το όνομά του

ένα ποίημα
ένα τρέμουλο στα γόνατα
ή τα χείλη
που κρύβεται και φανερώνεται
και λάμπει

εσύ
[από την ποιητική συλλογή ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ Εκδόσεις Μανδραγόρας 2010]

t
Αναγνώσεις αγαπημένων Ποιητικών Συλλογών με πολλαπλή εσωτερική εστίαση
ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ  (με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο): ανάρτηση σε λίγες μέρες

Κι άλλα ποιήματα του Τόλη Νικηφόρου στο προσωπικό ιστολόγιο του: http://www.nikiforou-poems.gr/

ΕΝΑ ΛΙΒΑΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ:  (Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης επιλογές του Τόλη Νικηφόρου):http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου