(η μοναξιά του αυτουργού που
βιώνει τα όνειρά του ως στιγμές του σώματος)
Το εναγώνιο
για την τέχνη και τη ζωή εντείνεται στη συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ
ΠΟΙΗΜΑ, εκδόσεις Νεφέλη 2018…
Εκεί το
βίωμα σωματοποιείται με ιδιότυπο τρόπο. Γίνεται ΣΩΜΑ που καθρεφτίζεται και
«στην πίσω όψη του καθρέφτη» εμφανίζεται
αυτό που δε φαίνεται...
Η λέξη
ΟΝΕΙΡΟ πάει κι έρχεται ανάμεσα στους στίχους κι
είναι η συνισταμένη, ο ιδιόμορφος
συνδετικός κρίκος που προκαλεί
και διεγείρει δια-συνδέοντας ετερόκλητα σημαινόμενα:
«Το ποίημα χτισμένο απ’ το ΟΝΕΙΡΟ στην πίσω όψη ενός καθρέφτη κοιτάζει επίμονα αυτό που
δεν βλέπει.»,
«Τα ΟΝΕΙΡΑ – αυτά τα ξαφνιασμένα παιχνίδια της / λογικής, / πέφτουνε
δίχως ήχο και δίχως φως / παρακινώντας το σκοτάδι»,
«Κάθε άλλη βοήθεια εκτός από εκείνη
του ΟΝΕΙΡΟΥ θα της ήταν απροσδόκητα ξένη…»
«Υπήρχε μια λέξη επανάσταση – όπως όταν έλεγες,
τι απελπισμένα σε θέλω
Υπάρχει μια λέξη επανάσταση / Που αποτυχαίνει
Όπως υπάρχει μια λέξη ΟΝΕΙΡΟΥ / Όπως όταν
προσευχήθηκες μέσα σ’ εκείνη την άγνωστη εκκλησία…»
Μ’ αποκορύφωμα την αποκάλυψη/
ομολογία:
«Σε κορόιδεψα!,, ακούω το όνειρο.
Αντικατοπτρισμός – οφθαλμαπάτη ήμουν»
Ξαφνιάζει ίσως και ο τρόπος με τον οποίο η ποιήτρια δια-βλέπει τις στιγμές των ΟΝΕΙΡΩΝ μέσα στον χρόνο του ΣΩΜΑΤΟΣ
Ο χρόνος είναι κατάλευκη σκόνη
που στροβιλίζεται στους στίχους της:
«Αποκοίμισέ με / μέλλον αν και είσαι
/ ένας μορφασμός»
«… αυτοκαταστροφικά σχεδόν περνώ / το
χέρι μου επάνω / στην κινούμενη άμμο του χρόνου
γνωρίζοντας ότι το φως / ανάβει στο
βυθό του πόνου…»
«… στα ερείπια ενός μέλλοντος
παρόντος…»
«Ας υποθέσουμε πως / το παρόν
του παρόντος
σκαλίζει το βραδάκι / πάνω στα
τελευταία χνάρια του σώµατος
Με δυνατούς σφυγµούς µε κυκλώνουν
/ χειραψίες του άλλοτε.
Αγγίζω / το αθέατο να µου ανοίξει
Σε κορόιδεψα! Ακούω τη φωνή / του
ονείρου
Αντικατοπτρισµός – οφθαλµαπάτη ήµουν!
Με κοιτούσε επίµονα έως ότου / ξύπνησα,
δεν / ξύπνησα ποτέ, δεν ξέρω…».
Ο Αντικατοπτρισμός αυτός που είναι
οφθαλμαπάτη έχει την προϊστορία του στη συλλογή ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ,
Νεφέλη 2000:
«Κλειστοί σταθμοί / τα σώματα / παραπέμπουν / σε κλεμμένα
κλειδιά
Σκουριασμένα σκοτάδια / τα λόγια / δεν ανοίγουν στο φως / για τίποτε πια
Ερειπωμένα λοιπόν / τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν / ματαίωναν λέξεις…
Ερειπωμένες / οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων…
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου που ακόμη
Σκουριασμένα σκοτάδια / τα λόγια / δεν ανοίγουν στο φως / για τίποτε πια
Ερειπωμένα λοιπόν / τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν / ματαίωναν λέξεις…
Ερειπωμένες / οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων…
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου που ακόμη
δεν σ’ είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή σε άγγιζα
Και το πλήθος των ερωτημάτων / που
κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες /
όλων των μυστικών
κι όλων των φόβων
που ήσουν εσύ το μυστήριο και Δεν
ήσουν εσύ
Η Ζέφη Δαράκη, τελικά, παραμένει
μάχιμη ποιήτρια και διατυπώνει καίρια ερωτήματα για την ποιητική πράξη με ένα
καθαρά δικό της τρόπο.
Όπως έγραψε
η Μαρία Λαϊνά σε σημείωμα της για την ποιητική συλλογή ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ
ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ, δημιουργεί ζωή σ’ ένα τοπίο που έχει πεθάνει.
Στο ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ υπάρχει η αυτοσυνείδηση του ποιητή ότι βρίσκεται μπροστά στο αδιέξοδό του…
– Που
ήσουν…
– Που ήμουν…
– Που ήσουν…
– Που ήμουν…
– Που ήμουν…
– Που ήσουν…
– Που ήμουν…
Είναι κάτω στη σκάλα / το σαγηνευτικό γέλιο της ζωής
Με κοιτάζει σαν παιδί που / του έχουν πει το μυστικό
Μισή στον τρόμο / μισή στην περιέργεια ξαναζώ
αυτή την ανήσυχη χαρά
Καθώς με χτυπάει κατά πρόσωπο το μ η π ε ρ α ι τ έ ρ ω
[ακολουθούν
κι άλλοι στίχοι και ποιήματα από τις συλλογές της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ
ΠΟΙΗΜΑ, εκδόσεις Νεφέλη 2018 ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ, εκδόσεις Νεφέλη 2000]
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΧΕΔΟΝ «ΑΓΝΩΣΤΩΝ
ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ»
Είμαι ένας άνθρωπος σχεδόν «αγνώστων στοιχείων»
Αλλά η σημασία που δίνω εγώ στην ύπαρξή μου
οικοδομεί μια εγγαστρίμυθη φωνή υπόγειας φαντασίας
Γι’ αυτό εκπλήσσεστε τόσο πολύ με τη σιωπή μου
Επίσης, αυτοκαταστροφικά σχεδόν περνώ
το χέρι μου επάνω
στην κινούμενη άμμο του χρόνου
γνωρίζοντας ότι το φως
ανάβει στο βυθό του πόνου.
[POETE IMAGINAIRE από τη συλλογή
της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ, Νεφέλη 2018]
ΠΕΡΠΑΤΩ ΣΤ’ ΑΚΡΟΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΤΟΥ
με τα μαλλιά μου έρημα προς όλους τους ανέμους
Το πρόσωπό μου υποδύεται το πρόσωπό μου
Δεν έχω τόπο διαμονής
Έχω μια κρύπτη υψηλού κινδύνου
ανάμεσα οδύνης και ηδονής
του Ποιητή μου
Στον έρωτα μ’ εγκαταλείπει με φυλλορροεί
καθώς μοιράζομαι τον εκπεσμό μου
αυτό το αλλότριο ήθος το δικό μου
με το περίλυπο ρίγος της γραφής
[MUSE από τη συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ, Νεφέλη 2018]
ΤΙ ΔΙΑΦΑΝΗ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ
ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΓΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Όταν το πρόσωπο παύει
να είναι ουρανός
τότε σε ποιους βυθούς
τελειώνουν τα μάτια
Σε ποιο παραμιλητό
φεύγουν τα χείλη
όταν κρυώνοντας κλαίει το κλάμα
που τελειώνει το δράμα
όταν το σώμα παύει να είναι
ένα παιδί κρυμμένο
Όταν ο πλάνητας περίπατος
θα ’χει τελειώσει
όταν η φαντασία δε θα ’χει πια τι να προδώσει
όταν το σώμα καθρεφτιζόμενο ακόμα
στο υπομειδίαμα του χρόνου
γιατί ακόμη ακόμη το αίμα αηδόνι,
πού τελειώνει το τέρμα;
[από τη
συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ, Νεφέλη 2018]
ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ
Ας υποθέσουμε πως κάθομαι
στα ερείπια ενός μέλλοντος παρόντος
Ακόμα η ήλιος πνέει
επάνω μου
διπλώνει το φόρεμά μου στις ακτίνες του
Ας υποθέσουμε πως
το παρόν του παρόντος
σκαλίζει το βραδάκι
πάνω στα τελευταία χνάρια του σώματος
Με δυνατούς σφυγμούς με κυκλώνουν
χειραψίες του άλλοτε.
Αγγίζω το αθέατο να
μου ανοίξει
Σε κορόιδεψα!.. Ακούω τη φωνή του ονείρου
Αντικατοπτρισμός – οφθαλμαπάτη ήμουν!..
Με κοιτούσε επίμονα έως ότου ξύπνησα
Δεν ξύπνησα ποτέ, δεν ξέρω
[από τη
συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ, Νεφέλη 2018]
ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ (από την
ομότιτλη συλλογή της Ζέφης Δαράκη, Νεφέλη 2000)
Κλειστοί σταθμοί
τα σώματα
παραπέμπουν
σε κλεμμένα κλειδιά
Σκουριασμένα σκοτάδια
τα λόγια
δεν ανοίγουν στο φως
για τίποτε πια
Ερειπωμένα λοιπόν
τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν
ματαίωναν λέξεις
Μέσ' απ' τη φούχτα το φιλί
Το βλέμμα να λύνει τα πέδιλα
και τα μαλλιά αχνίζοντα
Ερειπωμένες
οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων
Μέσ' στ' άγρια μεσάνυχτα
το σώμα δίχως αντικλείδι
Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΣΙΩΠΕΙΤΑΙ
Ό,τι παρασιωπείται
είναι ό,τι παρασιωπείται
κάτω απ' το μυστικό
του μυστικού
ό,τι ονομάζεται
είναι ό,τι παρασιωπείται
είναι το άλεκτο
που δεν προδίνεται
Γιατί δεν μιλιούνται οι δρόμοι του έρωτα
περπατιούνται
από παμπάλαια μυστικά
και δροσερά κλάματα
Των κυμάτων οι αφορισμοί
τα μηνύματα
των κυμάτων οι μέδουσες
Κλειστοί σταθμοί
τα σώματα
παραπέμπουν
σε κλεμμένα κλειδιά
Σκουριασμένα σκοτάδια
τα λόγια
δεν ανοίγουν στο φως
για τίποτε πια
Ερειπωμένα λοιπόν
τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν
ματαίωναν λέξεις
Μέσ' απ' τη φούχτα το φιλί
Το βλέμμα να λύνει τα πέδιλα
και τα μαλλιά αχνίζοντα
Ερειπωμένες
οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων
Μέσ' στ' άγρια μεσάνυχτα
το σώμα δίχως αντικλείδι
Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΣΙΩΠΕΙΤΑΙ
Ό,τι παρασιωπείται
είναι ό,τι παρασιωπείται
κάτω απ' το μυστικό
του μυστικού
ό,τι ονομάζεται
είναι ό,τι παρασιωπείται
είναι το άλεκτο
που δεν προδίνεται
Γιατί δεν μιλιούνται οι δρόμοι του έρωτα
περπατιούνται
από παμπάλαια μυστικά
και δροσερά κλάματα
Των κυμάτων οι αφορισμοί
τα μηνύματα
των κυμάτων οι μέδουσες
[από τη συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ
ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ εκδόσεις Νεφέλη 2000]
ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ
Δε συναντιόμαστε κάτω
στις ήσυχες μέρες
στα σκουρόχρωμα τζάμια του καλοκαιριού
δε συναντιόμαστε
στις πέτρες της θάλασσας
παρά μόνο
μέσ’ απ’ το φόβο των σελίδων
γραμμένων
για μιαν ανόητη αιωνιότητα
Κι ο έρωτας έρημος
να κρέμεται ο σκελετός του στα βιβλιοπωλεία
να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι
βαμμένο λέξεις
Δε συναντιόμαστε
στην κραυγή και στο σώμα
Δε συναντιόμαστε κάτω
στις ήσυχες μέρες
στα σκουρόχρωμα τζάμια του καλοκαιριού
δε συναντιόμαστε
στις πέτρες της θάλασσας
παρά μόνο
μέσ’ απ’ το φόβο των σελίδων
γραμμένων
για μιαν ανόητη αιωνιότητα
Κι ο έρωτας έρημος
να κρέμεται ο σκελετός του στα βιβλιοπωλεία
να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι
βαμμένο λέξεις
Δε συναντιόμαστε
στην κραυγή και στο σώμα
ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ
Με πόση ευκολία κλαις
σα να υπήρχε
από πολύ παλιά
το κλάμα χτισμένο μέσα σου
και λίγο λίγο
γκρεμίζεται
Με πόση ευκολία κλαις
σα να υπήρχε
από πολύ παλιά
το κλάμα χτισμένο μέσα σου
και λίγο λίγο
γκρεμίζεται
ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΖΑΛΙΖΕ
Μπερδεμένα πουλιά και σκοτάδια
Μπερδεμένα πουλιά και σκοτάδια
στον ύπνο μου δίχως όνειρα
χαμηλώνω
Ξεχνιέμαι ξεχνιέμαι
στο φωνήεν σου σώμα
ψηλό υπερώο
το αίμα που με ζάλιζε
παραμιλώντας τον πυρετό του
βουλιάζοντας το νησί στους σφυγμούς του
Πανύψηλα χόρτα κι αρωματικά
τα φύκια του έρωτα οι αμμουδιές
του σώματος που έλαμπαν σκοτάδι
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου
που ακόμη
δεν σ’ είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή
σε άγγιζα
Και το πλήθος των ερωτημάτων
που κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες
όλων των μυστικών
κι όλων των φόβων
που ήσουν εσύ το μυστήριο και
Δεν ήσουν εσύ
ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Έλεγα μητέρα και
Έλεγα μητέρα και
πατέρα έλεγα
Τι εννοούσα όμως
τραβώντας απ’ τις φωνές τους
τ’ αηδόνια του κινδύνου
Κατεβαίνοντας
τα υπόγεια της μέρας
φανταζόμουν άλλα
Τα χάδια και το στόμα τυφλό
κι έλεγα
Τι εννοούσα όμως
Κι αυτός ο πρώτος έρωτας
μ’ έσπρωχνε
να τον εναγκαλίζομαι όταν εγώ
όταν
μόνο τη φωτογραφία κοίταζα
πώς άλλαζε
μέρα με την ημέρα
και η όψη μου στον καθρέφτη
και η φωτογραφία στο νερό
[από τη συλλογή της Ζέφης Δαράκη ΤΟ
ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ εκδόσεις Νεφέλη 2000]
ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ, ΦΥΣΑΕΙ ΑΕΡΑΣ
ΦΙΛΙ ΜΟΥ… (από τη συλλογή Η ΣΠΗΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ, Νεφέλη 2014)
Φυσάει
αέρας φιλί μου, παλιό σκοτάδι, Σώμα μου
Έπειτα σκέφτεται γιατί τόσο όμορφα ρούχα
Γιατί να λησμονηθούν τα τιμαλφή του σώματος…
(μένοντας μ’ ένα μισόφαρδο φόρεμα στη μέση του
δωματίου
να λικνίζεται κατασκότεινο Ποίημα):
Σήμερα ο άνεμος είναι δυτικός
η έξοδος κατά το Νότο
Μες την ομίχλη
κουνιούνται ακόμη τα ξάρτια παλιών χαιρετισμών.
Ποιο πόμολο άκρας σιγής
ανοίγει αργά το τελειωμένο;
Ποιο όνειρο φτύνει το κουκούτσι του
Τα χρόνια ως την πόρτα, τα χρόνια ως το παράθυρο…
Κι η έρημη κουρτίνα
να γαντζώνεται στον εαυτό της
Κι όμως υπήρξαν τα λόγια
που μας καταφιλούσαν
Τα κλειδιά των πιο συγκλονισμένων
αποκαλύψεων γύρω απ’ το κάλλος
μιας στιγμιαίας φωτιάς!
Το βάρος να ζεις
για κάτι που πια δεν θέλει να ζει,
είναι το αντίο, πεσμένο στο χώμα, κάτω
Παρ’ όλα αυτά κάθε βράδυ
λέω καληνύχτα στο φανταστικό
Τα χέρια μου λύνω το σώμα μου
περπατάω επί μακρόν
πλάι στον κάθυγρο έρωτα της όχθης, είπαν,
θα επιστρέψει ο Ιλισός στα νερά του…
Ω ΑΚΡΙΒΟ
ΜΟΥ ΣΩΜΑ ΛΕΠΤΕΠΙΛΕΠΤΟ ΣΧΗΜΑ ΣΙΩΠΗΣ (η φωνή σου ζωγραφίζει τους τοίχους, μα
κάπου-κάπου ανοίγει ρωγμές από αίμα… κι άλλοι σκόρπιοι στίχοι από τη συλλογή
της Ζέφης Δαράκη ΘΑΛΕΙΑ)
Τελειωμένο μου σώμα ανάμνηση του έρωτα που πλέεις…
Κι αυτή η μοναξιά κι αυτή η γενναιότητα
της απελπισίας σιγά-σιγά την έχτιζαν στον εαυτό
της.
Κι όμως κάθε πρωί ξημέρωνε η θάλασσα
γύρω απ’ το σπίτι των γιασεμιών κάθε πρωί
το φεγγάρι ξεκοκάλιζε ήσυχα τη νύχτα.
Μα τι αέρας σηκωνότανε από τα περασμένα
ώσπου χιμούσανε στην ερημιά του δρόμου
πυρκαγιά τα ρόδα
Οι κουρτίνες ασυγκράτητα πουλιά
κι ένα μάταιο φως ματωμένη σημαία
να πλαταγίζει δίχως λόγο στην έρημη βεράντα…
Και τι ’ναι αυτό το ακίνητο νερό
δίχως παλμό και δίχως ιστορία
Αυτή την ειρωνική θάλασσα
που απλώνεται στα πόδια μας εσύ την αναγνωρίζεις;
Τις γκρεμισμένες εκκλησίες δίπλα στις πηγές
Και στους ανάσκελους καθρέφτες
τα σκοτωμένα από έρωτα κορμιά…
Είναι γιατί μονάχα τα βραδινά αεροπλάνα
σημαίνουνε πια τον ουρανό
Τώρα μόλις η μάχη αρχίζει μεσ’ στο αίμα
βρικολακιάζοντας αργά το παρελθόν…
[κι άλλα περί ΣΩΜΑΤΩΝ ποιήματα με
ΚΛΙΚ εδώ]:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου