ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ

(… και δε βρίσκουμε παρά μονάχα πράγματα…)

Πριν την ανατολή (στίχοι προεισαγωγικοί)

 «Αν μόνο το ψέμα είναι ευτυχία   

τότε ας είναι αλήθεια   ό,τι μας κάνει ελεύθερους»

 

 (αλλά μετά τη δύση):     Όλη μέρα βράδιαζε…

 

(Οπότε…) το συμπέρασμα στην απόδοση του υποθετικού λόγου παίρνει άλλες διαστάσεις:    

 

«αν μόνο το ψέμα είναι ελευθερία…    

 τότε ας είναι αλήθεια    αυτό που θα μας δίνει νόημα» (Απελπίσου αλλά συμμάζευε…)

 

Είναι οι πρώτες «στροφές» στη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014.

 

Μετά την Ανατολή, το πρώτο ποίημα (6:37) τιτλοφορείται ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ και είναι το «βήμα» για τις απαραίτητες «συστάσεις»:

 («Υποτίθεται πως πρέπει να κάνω μια εντυπωσιακή είσοδο αλλά μπαίνω και κάθομαι στην πολυθρόνα. Αφηγητής δεν είναι ο συγγραφέας, είναι η μούμια της γιαγιάς που θα ριχθεί στο τζάκι, είναι οι πετονιές στα χέρια των παιδιών»).

Είπαν ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ, δηλαδή «αντικείμενα γεμάτα λέξεις που κινούνται και γράφονται πάνω τους όπως φέγγει το φέγγος,

 

Η πρώτη εντύπωση που σχηματίζει κανείς διαβάζοντας την ποίηση του Αλέξιου Μάινα,

 γράφει στην κριτική της για τη συλλογή του ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ η Άννα Αφεντουλίδου είναι

«πως πρόκειται για μια ποίηση που διεκδικεί για τον δημιουργό της τον τίτλο ενός poeta doctus.

Οι ρητορικές αναφορές, οι φιλοσοφικές μνείες, οι παραπομπές σε καλλιτεχνικά έργα, σε ονόματα της Ιστορίας του πνεύματος, σε έννοιες και φράσεις

ή σπαράγματα φράσεων που έχουν πια αποκτήσει από μόνες τους ηθικό ή και αισθητικό βάρος, αφθονούν.

Επίσης, ο σχεδιασμός μιας σύνθετης δομής και ενός πλέγματος που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα: οριζόντιος άξονας με την ακριβή αναφορά της ώρας αντί για τίτλο δίπλα σε ένα ελάχιστο σχόλιο ως μότο, που πολλές φορές αποτελεί από μόνο του ένα νόημα..».

 

Παραδείγματος χάριν  το ποίημα στη σελίδα 15:

 

ΩΡΑ:  (08:02) ΜΙΑ ΕΙΚΑΣΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ:

«Πηγαίνω στο μπάνιο να ξεπλύνω   την έκφραση του προσώπου και να ξυριστώ

και μπαίνω ανάποδα στο κάτοπτρο:

οτκραπύνα αμόκα ιτάκ ωπελβ / βλέπω κάτι ακόμα ανύπαρκτο

 

Πορτρέτο με λάθη    Είναι τέχνη αυτό το ψέμα;

Kunst = Natur – X1;

 

Κάνω γροθιά το αριστερό μου χέρι.

Ο άλλος απαντάει με το δυνατό του.

 

Λέω κάτι και μένει βουβός.

Ο λόγος λοιπόν είναι με το μέρος μου.

 

(Η φύση μπορεί να με δημιουργήσει και να με μιμηθεί.   Αλλά όχι να με περιγράψει)»

 

Σχηματίζουμε την εντύπωση, σχολιάζει πάλι η Άννα Αφεντουλίδου, πως

«ο αφηγητής μάς εκμυστηρεύεται πως γράφει,

όχι για να ξεκαθαρίζει τα όσα αισθάνεται, αλλά αισθάνεται, για να ξεκαθαρίζει τα όσα γράφει·

ότι γράφει, όχι για να ταξινομεί τις σκέψεις του, αλλά τις ταξινομεί, για να γράφει.

Σαν ένας φωτογράφος που, όταν σε κοιτά, σκέπτεσαι πως, είτε σε τοποθετεί κάθετα στο φως είτε σε γδύνει στο σκοτάδι, σε βλέπει μόνο ως natura morta…»

 

Για του λόγου το αληθές σελίδα 12:

 

(ΩΡΑ 07:12) Η ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΘΑΜΠΟ:

«Γράφω δεν θα πει δημιουργώ    θα πει διαχειρίζομαι, επισημαίνω

(Νεωτερισμοί και ανατροπές είναι τα έργα του αναγνώστη)

Γράφω σημαίνει ξαναγράφω, ομολογώ τι διάβασα.

Χαρτογραφώ ένα μονοπάτι.

 

Μια αφέγγαρη τοπογραφία με βουνό και φρύγανα

ένα δίκτυο από σκάλες που βυθίζονται

σε σχισμές του λευκού χρώματος και υπόγειες κοιλότητες –   άγραφες πλάκες    έτοιμες να αποκαλυφθούν   στην ψευδαίσθηση της δυνατότητας ελέγχου..».

  

[αμέσως παρακάτω αποδελτιώνονται αντιπροσωπευτικά δείγματα από αυτή τη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις Μικρή Άρκτος 2014 και ενδιάμεσα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το σχολιασμό της Άννας Αφεντουλίδου – ART by Alicia Armstrong]

 

(07: 41) ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΜΑ   

(… η τύχη είναι το δεξί χέρι της τέχνης…)

Πιέζω τη δίχηλη πένα στο βυθό της παλάμης μου

(καλώ το άλογο της έμπνευσης)

αλλά μου φανερώνονται  

μονάχα πίνακες διαθέσεων και συναισθημάτων

έννοιες ασήκωτες σαν μαντεμένα στρείδια

και κάγκελα γλωσσικών περιορισμών

σκαλισμένα στα πόδια μου   σαν φύκια μετά το μπάνιο

 

(08:29) ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΜΕΡΙΚΗΣ ΝΩΧΕΛΕΙΑΣ

Έξω ένα πρωινό σαν πεταμένη φλοκάτη.

Ένα δρώμενο της πτώσης. Μια κριτική της καθαρής γεωμετρίας.

Στο βάθος ακούγεται το πιάνο να επαναλαμβάνει τις σκάλες.

 

Ομορφιά διάσπαρτη παντού. Σχεδόν επιθετική.

Το δυτικό παράθυρο π.χ. επιδεικνύει τις καρυδιές

στα ξέφωτα της άπνοιας.

Δίπλα τα επιχειρήματα του αέρα.

Ο κρότος της αποκόλλησης των φύλλων   αποσιωπάται.

 

Πιθανότητα Α (ψυχολογική):

Ένας εσωτερικός οίστρος που φτιάχνει τις αιτίες του

για να δικαιολογηθεί  (να βλέπεις σημαίνει να προβάλλεις).

 

Πιθανότητα Β (γνωσιολογική):

Η ομορφιά ως εργαλείο πρόσληψης, ως δεκανίκι του υποκειμένου

κατά την έξοδό του στον κόσμο (ένα γλυκάκι, ένα διεγερτικό).

 

Πιθανότητα Γ (ποιητές όλων των χωρών ενωθείτε):

Το όμορφο σε καλή τιμή ως παρηγοριά

-το κεφάλαιο των φτωχών.

Εικαστικός πλουτισμός ως περιορισμός επαναστατικών τάσεων.

Και η ποίηση ως εξαργύρωση του (ut pictura poesis).

Ομορφιά ως πολιτικό βάλιουμ.

 

(09:14) ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ

Οι ράγες οδηγούν στο χολ.

Δυο φράσεις ηλιαχτίδας στην επίπεδη σάλα

γεμίζουν το κενό μηνών χωρίς επίσκεψη

με το εναιώρημα βουβών συμβολισμών.

Ο νους καταδύεται   σε δυο διπλούς καθρέφτες

της μνήμης     και της ζωής

που σβήνουν στην ηλιόσκονη

δείχνοντας ο ένας     πως δεν υπήρξε ο άλλος

[αποσπάσματα από τη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014]

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΝΩ ΓΡΑΦΩ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙ

(Η συμβολή της μούσας στην ολοκλήρωσε του έργου είναι το αίσθημα της παραίτησης):  

Πολλά από τα κείμενα-ποιήματα της συλλογής του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ είναι, σύμφωνα με την Άννα Αφεντουλίδου, μικρές αφηγήσεις, που κάποτε συνιστούν και αφορμές αναστοχασμού πάνω στην ποιητική δυνατότητα, στην ικανότητα του λόγου να αποδίδει, να αποτυπώνει τις στιγμές και να εγγράφεται επιτυχώς σ’ αυτές. Και σε άλλα σημεία του περιεχομένου καθρεφτίζεται ή αναλύεται η δημιουργική διαδικασία, η πάλη με τον χρόνο και τη μνήμη, με το αίτημα της κατανόησης και συλλογιστικής διάρθρωσης του εξωτερικού και του ψυχικού υλικού, η οποία όμως σαρκαστικά αποδομείται, χτίζεται και γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μας σαν μαγική εικόνα.

 

(10:33) Ο ΧΑΙΛΝΤΕΡΛΙΝ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ

Δεν υπάρχει ποίηση

υπάρχει μόνο ποιητική πρόσληψη κειμένων.

Ποιητική πρόσληψη είναι ένα είδος

ακουστικής προκατάληψης.

Είναι μια κατάφαση της μεταφυσικής

μπροστά στα βαρετά κουφάρια των σημαινόντων.

 

(10:40) ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΠΟΣ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ;

Δεν υπάρχει τέχνη    υπάρχουν μόνο καλλιτέχνες.

Τους αναγνωρίζεις απ’ τον τρόπο

που περιφρονούν   τις πλαστικές καρέκλες του μπαλκονιού

 

(Παρόν 11:49) ΥΠΑΡΚΤΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

Μακριά στο χρόνο υπάρχει ο νους.

Ο πόθος διεκδικεί τη θέση της αδράνειας.

Ας μείνω εδώ στο κέντρο αυτού που φεύγει.

 

Έμπνευση ως περιδίνηση εσωτερικού κονιορτού.

Προτεινόμενη μέθοδος (τριάς):

Νιώσιμο – ψυχολογική συνειδητοποίηση

Σκέψιμο – διανοητική διείσδυση

Γράψιμο – χρήση κατακτημένων τεχνικών κατάθεσης

και ελεύθερων διαθλάσεων στα πρίσματα της γλώσσας

χωρίς αστυνόμευση της αρχικής ιδέας.

Πρώτες φράουλες (της μεθόδου):

Η μελαγχολία δεν είναι τόσο αποτέλεσμα απώλειας

όσο διάψευση αυτού που αναμενόταν.

 

Κοιτάζω ένα γύρο.

Όλα να ήταν κάπως μικρότερα   για να μοιάζουν ειλικρινή.

 

(Ακόμα και οι συνήθειες

σαν κανάλια δεινοσαύρων   παλιότερων αναγκών)

 

(12:17) ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ ΤΩΝ ΜΟΝΟΚΛΙΝΩΝ

Ο χώρος είναι εξίσου γριφώδης με το χρόνο

αλλά πιο επίπεδος ή λιγότερο ελαστικός.

Επίσης: στο σκοτάδι μοιάζει να καμπυλώνεται λίγο

προς τις άκρες και να στενεύει

εκεί που καλάμι ή γόνατο συναντάμε πρόωρα

τη γωνιά των μέχρι τούδε επίπλων.

[αποσπάσματα από τη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014]

 

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΓΓΕΝΩΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ

(… για να ζήσει κανείς πρέπει να ταξιδέψει. Και τα μόνα πραγματικά ταξίδια είναι τα συναισθήματα. Τ’ άλλα είναι  μεταθέσεις κρέατος…):

Ο λόγος πάλι στην Άννα Αφεντουλίδου: «Λίγο πριν από το τέλος της πρώτης ενότητας, στα μισά του βιβλίου, ο ποιητής μάς συνδέει εμμέσως με τον τίτλο του βιβλίου: «Το ξυράφι του Όκαμ» είναι μια επιστημονική αρχή, η οποία αποτελεί τη βάση της μεθοδολογικής απαγωγής· αποκαλείται και «αρχή της οικονομίας». Γύρω από τη θεωρία αυτή, που αποδίδεται στον Άγγλο φιλόσοφο του 14ου αι. Γουλιέλμο του Όκαμ, έχουν γραφτεί πολλά και έχουν αποδοθεί επιρροές της σε πολυάριθμους διανοητές. Επιλέγω, με κάθε επιφύλαξη, δυο αποφθεγματικές ρήσεις που θεωρώ ότι μπορούν να συμψηφιστούν και στο ποιητολογικό θεώρημα του Μάινα. Εκείνη του Λεονάρντο ντα Βίντσι: 

Η απλότητα είναι η υπέρτατη επιτήδευση. 

Και του Άλμπερτ Αϊνστάιν: 

Μια θεωρία πρέπει να είναι όσο απλή είναι δυνατόν, αλλά όχι απλούστερη.

Είναι σαν να απαντά ο Μάινας στους θιασώτες της απλότητας και ταυτοχρόνως να υπερασπίζεται τη συνθετότητα μιας αναπόφευκτης δομής:

Πώς να μιλήσω απλά για πράγματα εγγενώς πολύπλοκα; Και ταυτοχρόνως:

Ε, λοιπόν, ορίστε που μιλώ απλούστερα τώρα. Δεν μπορούμε παρά να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας στίχους του Σεφέρη αλλά και του Ρίτσου για την απλότητα, που οι ίδιες οι συμβολικές του πρώτου και οι στιχουργικές επιλογές του δεύτερου κάθε άλλο παρά επιβεβαίωσαν»

(16:49) ΜΕ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ (αρχή της οικονομίας): Έτσι είναι   ναι, μωρό μου, έχεις δίκιο   καταλαβαίνω!..

 

(Γλυφάδα 17:57) ΣΥΝΔΥΑΖΟΥΣΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ, ΣΥΝΔΥΑΖΟΥΣΑ ΤΕΣ ΜΕΡΕΣ:

Η ιστιοπλοϊα μου θυμίζει  

δερμάτινες θήκες   κάβους περασμένους σε δέστρες

και τα παχύρευστα νεκρά νερά των λιμανιών

πριν φέξει.

Ακόμα και ριγέ πατάτες πεσμένες

από σακουλάκι σουβλατζίδικου.

 

(18:24) MΟΛΥΒΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ  

Βλέπω θα πει   πολυμερίζω τiς σημασίες των πραγμάτων

ή τα κάνω μεταφορές άλλων.

 

Μια ουλή στο φρύδι, η σκουριά του βραδινού νερού

το πέρασμα ενός σκύλου μπροστά από μια σκάλα

μπορούν για τη μνήμη να συμβολίσουν το ένα το άλλο

ή να αποτελέσουν ιδεογράμματα ολόκληρων ιστοριών.

 

Έτσι εξατομικεύεται η οντολογία των πραγμάτων

και το νόημα των λέξεων.

Ο αναγνώστης ενός απλού καλημέρα σου

προσθέτει από τους τσακωμούς μέχρι το διαζύγιο

ή το χαμόγελο απ’ την απώλεια της αγαπημένης γιαγιάς του

που τον ξύπνησε και τον φίλησε μ’ αυτά τα λόγια

 

Ίσως νιώθουμε μερικοί και κουτσουρεμένοι

γιατί είμαστε σύμβολα και μετωνυμίες κι εμείς οι ίδιοι

αλλά είναι δύσκολο να πούμε τι συμβολίζουμε

(Είμαστε ασκήσεις της φθοράς)

[αποσπάσματα από τη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014]

 

ΝΙΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗΚΑΝ

(… μεγάλα ρόδια σαν καρδιές με ρωγμές, σαν απογεύματα στα τέλη του Λυκείου…):

Ακολουθεί μια ενότητα ποιημάτων με ερωτικό περιεχόμενο. Κάτι σαν ιντερμέδιο θεατρικής παράστασης. Στήνει, δηλαδή, ο ποιητής ένα θεατράκι, που, όπως κι ο ίδιος σημειώνει σ’ ένα επιμύθιό του «πάντα ανεβάζει την ποιότητα και μας ανεβάζει λίγο κι εμάς» Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση, επιγράφεται ένα άλλο ποίημα όπου «δραματοποιείται» και η μετάβαση από τις σελίδες του ποιητικού λόγου στη σκηνή της θεατρικής (ανα)παράστασής του: «ξάφνου εκεί που πλέω από την πλήξη και λέω μα τι γυρεύω εγώ στην αφαλάτωση, βλέπω τη ματιά μου, αυτό το απείθαρχο πράγμα, να αυτονομείται πηδώντας πάνω στα καθίσματα κι εκεί που λες θα ξεπετάξει τη σελίδα, να συναντάει εκείνη…» (σελ. 50).  Τα ερωτικά αυτά ποιήματα προαναγγέλλει το μότο στη σελίδα 45 ΕΡΩΣ ΑΜΜΟΣ. Κι όπως σε μια παράσταση, έτσι κι εδώ, «η θεατρικότητα απορροφάται από την α-ληθ-ινή ζωή. Η διά-σταση ποίησης και ζωής, προβολής και πραγματικότητας, ομορφιάς και εξαργύρωσης εντείνεται, καθώς στον εσωτερικό μονόλογο του αφηγητή εμπλέκονται και στοιχεία μυθολογικών μεταμορφώσεων από τον Τρωικό κύκλο. Προεισαγωγή του ερωτικού «δράματος»: η περιγραφή μιας γυναικείας οπτασίας, ο χωροχρόνος της, το πάθος που ασφυκτιά σε ένα περιβάλλον το οποίο αντιμάχεται τους όρους του ή αμφισβητεί ακόμη και αυτή τη δυνατότητά του να υπάρξει… Ύστερα οι επόμενες πράξεις με κείμενα-ποιήματα, στα οποία απο-τυπώνεται όλη η τραγική αίσθηση μιας απώλειας, ενός ανεπίτευκτου, της εναγώνιας προσδοκίας μιας εκπλήρωσης, που ήταν γνωστό εξαρχής το αρνητικό της πρόσημο. Τα πρόσωπα και οι τόποι συμβολοποιούνται, η μνημείωση αποκτά την αγωνία ενός τέλους που έρχεται και που δεν μπορεί ωστόσο να σηματοδοτηθεί, γιατί δεν έχει υποστασιοποιηθεί καν η αρχή του: η βεβαιότητα της ερωτικής ανταπόκρισης… » (Άννα Αφεντουλίδου)

 

(Έρως άμμος 20:21) ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΝΕ ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ: 

Ότι είσαι και ό,τι συμβολίζεις

πάλλεται στον καμβά των διλημμάτων μου

και οι γραμμές στα μάτια   και τα χείλια

σαν δροσερά φρεσκοκομμένα   νεκρολούλουδα

εξωραΐζουν την παροδικότητα.

Σε βλέπω να ετοιμάζεσαι   (φωνές με αρώματα και μπουκαλάκια)

σε κοιτώ προσεκτικά   ντυμένη σοβαρές εκφράσεις

και παύσεις αρχέγονης ματαιοδοξίας

και μου αρέσεις.

 

Η καρδιά αυτή μπροστά σου

επαναφέρει το ακατάληπτο.

 

Δεν ξέρω καν αν δεν σε ξέρω

Ignoramus et ignorabimus. Αντιξοότητες.

(Πάντως το δειλινό διεγείρει τη δαντέλα   του γιακά σου).

 

(21:12) ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ 

Πάνω στα ερείπια των ονείρων μας

πάνω στη διάβρωση

χτίζουμε νέες επαύλεις.

 

Αλλά μένει η αίσθηση του ερειπίου.

Τα σκυλιά μας αφοδεύουν ανάμεσα στα κιονόκρανα.

 

(21:44) ΜΕ ΒΡΗΚΕΣ Ν’ ΑΣΤΟΧΑΖΟΜΑΙ 

Ξέρω πως κάπου, στο βασίλειο του

ο δημιουργός του κόσμου των συμπτώσεων

(κάτοχος της αναισθησίας θαυμάσιος)

αναπαύεται ικανοποιημένος από την τέχνη του

 

(Διάλειμμα 22:17) ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ: 

Κάποια με τ’ όνομα Ελένη ή Δελεάνα.

(Σε ξέρω από τον Όμηρο).

Στο μαύρο φόρεμα ολότελα γυμνή

σαν να φοράει τον ίσκιο της.

Διαμπερής η έκπληξη

υποκύπτει στις θηλές.

 

Ύστερα η φωνή της, σαν το βιβλίο όπου η μοίρα

καθορίζει τις ζωές μας.

Σαν τη γαζέλα που χάνεται στα χόρτα.

Σαν τις μπούκλες που αγαπούν το κυνήγι.

 

Η μπόρα στο θερμοκήπιο

ο πάκτωνας κάτω από τη φρεγάτα

η γνωριμία μας

η χειραψία με το κομψό.

Το βελούδινο γάντι που αγκαλιάζει το λεπτοκαμωμένο

ανάλαφρο σύμπαν.

(Με κρατάς όπως οι προτομές το κράτος)

 

Στην αρχή είναι τα πάντα συγκινητικά.

Και βάζω τα δυνατά μου

 

(Κριτική της κριτικής δύναμης 22:28) Ο ΠΑΚΤΩΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΑΜΙ;  

Ναι, έχεις δίκιο

η ομορφιά    είναι ένα κακό επιχείρημα

που δεν επιδέχεται   ανασκευή

 

(Ναι όντως)  

Το άπειρο   που σε χωράει μισή.

 

(έχω τόσα να σου πω   αλλά είσαι μπροστά)

 

(Εκπνοή 23:09) ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΧΑΔΙΑ  

Στο τελευταίο σανίδι

πάνω στην κουρτίνα που χωρίζει το θάνατο από τη ζωή

ο νεκρός – εξιλεωμένος και διάτρητος - προλαβαίνει να στοχαστεί:

 

Η εξαίρεση δεν επιβεβαιώνει τον κανόνα, ούτε τον διαψεύδει

αλλά προοιωνίζεται έναν καινούργιο

εξαίρεση του οποίου θα είναι ο παλιός.

 

(23:30) ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΤΑ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΗΛΟ 

Εδώ ένα στάσιμο του χρόνου

Να ζαρώνει στις παλιές γωνίες των σελίδων

τον κρόταφο της μούσας

[αποσπάσματα από τη συλλογή του Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014]

 

01:10 ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΧΑΛΑΕΙ

(Πού είσαι ακόμα κρυμμένη τώρα που δε σε χρειάζομαι;)

(EXODIUM): Τα καναρίνια    εύκολα κίτρινα πουλιά σχεδιασμένα πρόχειρα    φωνάζουν το σκοτάδι    κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα.    Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε θα πέθανε τη νύχτα    όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις.    Ρέματα με μπαζωμένες βροχές και μισογδαρμένες κνήμες    σπασμένοι φράχτες ξύλινες κολόνες μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων   και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού.    Πάνω απ’ τις στέγες η εκπνοή της στάχτης αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει   «Αυτό είναι το στοίχημα τούτης της συλλογής (σχολιάζει η Άννα Αφεντουλίδου):  Η προσεκτική, επίμονη μαθητεία στην πολυμορφία της ποίησης, ελληνικής και παγκόσμιας, και η προσπάθεια αποφυγής του επιπόλαιου και τυχαίου με την άρθρωση ενός λόγου γεωμετρικά ακριβούς [...] Κανένα ποίημα δεν αγωνιά για καινοφάνεια και αυτονόμηση από προδρόμους. Όλα ξετυλίγουν μεθοδικά, ενίοτε κινηματογραφικά, το κουβάρι ενός θέματος συχνά άγνωστου μέχρι την τελική ανατροπή. Δεν αναζητούν όμως το πυροτέχνημα του πρωτόφαντου, αλλά την επαναλαμβανόμενη και εγκαιροφλεγή έκπληξη της αρτιότητας (αποσπάσματα από τη συλλογή Αλέξιου Μάινα ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, εκδόσεις μικρή ΑΡΚΤΟΣ 2014 που σχολιάζει η Άννα Αφεντουλίδου).  

Παρασκευή, 9 Απριλίου 2021