ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ…

 

(…στα Ποιήματα για Τσακισμένες Καρδιές και Σαλεμένα Μυαλά…)

«Πλέον, η ώριμη τρελή εγκαταλείπει τις παρυφές των παραμυθιών,     έστω και οργισμένων καθώς ήταν
και κάθεται με το στανιό στον κυνικό, τον σκληρό στίχο,
ο πλήρης αντικατοπτρισμός μιας πραγματικότητας
που υπάρχει γύρω μας, ένας κόσμος στον οποίο ζούμε:
πολλή κίνηση στους διαδρόμους του Λόγου...»
 
«Διόρθωση μη βρούμε τον μπελά μας.
Ο Ειρμός άφαντος, οίστρος επισκέπτεται μονάχα τη γάτα μου:
ένταλμα σύλληψης γαλής για διατάραξη κοινής ησυχίας…
Σσσς… Μη φωνάζεις.    Πρόσεχε.
Πρέπει να είμαστε politically correct…»  

 

Όταν ένα βιβλίο ξεκινάει με στίχους σαν κι αυτούς…

«Μεταβάλλομαι διαρκώς

Στροβιλίζομαι στον γαλαξιακό οργασμό ενός βρέφους

Γελάω με τ’ άστρα τ’ ουρανού σου

Και φεύγω στο Διάστημα με τη μαγική μου σκούπα…»

Μπορεί να αναρωτιέσαι:

« τι είναι αυτό που σε περιμένει στο υπόλοιπο του περιεχομένου…»

 

Η Μεταμόρφωση της Μαρίας Κατσοπούλου δεν είναι μόνο το παρόν ποίημα

αλλά και η θέση της στο ποιητικό σύμπαν μέσα από τους στίχους της…     (…καθώς…)

πετυχημένη και απαραίτητη  βρίσκει   τη μετάβαση της

από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009   στα

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ,  Γαβριηλίδης 2012   

ο Νέστορας Πουλάκος στην παρουσίαση της εν λόγω συλλογής.

 

«Η ώριμη τρελή, λοιπόν,  εγκαταλείπει τις παρυφές των παραμυθιών»,      υπογραμμίζει ο κριτικός   και   αναλογίζεται  

τις αντιδράσεις του κοινού της γυναικείας λογοτεχνίας

στο άκουσμα ενός ποιήματος για τον έρωτα από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ: 

 

«είχε μείνει αποσβολωμένο… 

Όμως, η αρχική ψυχρολουσία έφερε μετά το χειροκρότημα…»

«Όχι!..  Δεν είμαι ερωτευμένη

Φταίει που έφαγα πολλές σοκολάτες

Άδειασα ένα πακέτο σοκοφρέτες

Περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει

 

Τελικά, απ’ ότι φαίνεται

Δε θα κάνω σεξ απόψε…»

………………………………….

«Θέλω να φωνάξω στον κόσμο

Να σπάσει τις τηλεοράσεις του

Να τα παρατήσει όλα και να βγει

Στο δρόμο να φωνάξουμε μαζί

Ν’ αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς

Να σταματήσει να καταναλώνει θάλασσα, αέρα, γη

Θέλω να φωνάξω στον κόσμο

Να ζητήσει πίσω την ελευθερία που πούλησε

Για τη μεταμοντέρνα πρέζα του

Μ’ ακούτε;

Είστε όλοι σας πρεζάκηδες των MHz

και των φούρνων μικροκυμάτων

Είστε δημιουργήματα των ηλεκτρικών κενώσεων

Μιας κοπρολάγνας εξουσίας

Τροφή για τη μαύρη τρύπα που ονομάζεται πλανήτης Γη

Πουλημένοι»!..  (ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ)

[αποσπάσματα από κείμενο που  διαβάστηκε στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ  (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)  και αναρτήθηκε στο Vakxikon.gr ]

 

Αποδελτιώνονται στίχοι από τα ποιήματα: 

POLITIKALLY CORRECT (βλέπε παραπάνω)

ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (βλέπε παραπάνω) 

ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ,  Λείπεις μακριά στα όνειρα κάθε μοναχικής βραδιά μου…  

Urban Picture,   Η Πόλη!..  Δρόμοι άυπνων τροχοφόρων…  

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ,  Τη θάλασσα  τα κύματα  την άμμο  τα σώματά μας ενωμένα μέσα στο νερό…

ΠΑΥΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ,  Μια πρώτη νεότητα διανύαμε ξαπλωμένες σε διπολικές ουράνιες γέφυρες…

ΜΕΔΟΥΣΑ,  Είμαι μόνη.  Το σκοτάδι με καλύπτει με τα μεταξωτά του πέπλα…    και

ΧΩΡΙΣΜΟΣ:  ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ,   Κάθε φορά προσπαθώ επί ματαίω να συγκρατήσω τα δάκρυά μου…

Art by  Olivier Lamboray

 

ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ

Λείπεις μακριά

στα όνειρα κάθε μοναχικής βραδιάς μου

Και ατίθασος βιαστής του έρωτά μου γίνεσαι

 

Έχω ερωτευτεί τ’ όνομά σου

 

Μ’ αυτό ξυπνώ κάθε πρωί Πάντα με τον ίδιο απότομο τρόπο

Πάντα με τον ίδιο πόνο στο κορμί

Κι όταν στον Μορφέα δίνομαι ξανά

Το άγγιγμά σου γυρεύω

Αναζητώντας λίγη ακόμα αδρεναλίνη

Εθισμένη στο σκοτεινό φιλί σου.

 

Urban Picture

Η πόλη.

Δρόμοι άυπνων τροχοφόρων

Καίγονται ατελέσφορα τα ΟΧΙ

Επικυρώσεις αποφάσεων

Σε ασπρόμαυρες οικοδομές

Καπιταλιστικά ντουβάρια

Ο τρόμος του ευζην

Lifestyle blackout

Φτου κι απ΄την αρχή

Κελεύσματα κρυστάλλινων φωνών

Τα think tanks του διαδικτύου

Μελέτες καλωδιωμένων αντιδράσεων

Φωτιά οι νύχτες

Φέγγει ο φαιός κρατήρας του ανεκπλήρωτου

Επιστροφή στο αδιέξοδο

Και ένα βάλιουμ για καληνύχτα.

 

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

τη θάλασσα τα κύματα την άμμο τα μαλλιά μου ανακατεμένα

τα σώματά μας ενωμένα μέσα στο νερό

Ονειρεύομαι το όνειρο που έζησα μαζί σου ένα καλοκαίρι που πέρασε

που ακόμα δεν το ζήσαμε, που περιμένω να έρθει που κάθε βράδυ αναρωτιέμαι

αν υπήρξε αν υπάρχει αν θα υπάρξει

Ονειρεύομαι την αρμύρα του φιλιού σου του κορμιού σου του χαδιού σου

τον αέρα που μου ψιθυρίζει στ' αυτί τ' όνομά μου

-έχει τη φωνή σου-

όλο και πιο δυνατά

να με σηκώνει από τη γη απαλά και βίαια να κλέβει το φιλί μου

Ονειρεύομαι

τη στιγμή που ο χρόνος θα πάψει να κυλάει

να σταματήσουν

οι μέρες οι ώρες τα λεπτά τα δευτερόλεπτα

να χαθώ στην αγκαλιά σου για πάντα

ονειρεύομαι...

 

ΠΑΥΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

μια πρώτη νεότητα διανύαμε

ξαπλωμένες σε

ράγες σιδηροδρόμων

διπολικές ουράνιες γέφυρες

 

διαστημικά χαμόγελα

-nice to cyber-meet you-

 

απουσία πεμπτουσίας

-παύση διαρκείας

 

δοθήκαμε

στης Νύχτας τις σκοτεινές τις Τέχνες

κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Εκάτης

δυο άγνωστες - γνωστές Μαρίες

Αμαρτωλές Αγίες

 

τα μάτια της Madonna

ακόμα αιμορραγούν

 

ΜΕΔΟΥΣΑ

Είμαι μόνη

Το σκοτάδι με καλύπτει με τα μεταξωτά του πέπλα

Κοιμίζει τα φίδια μου με βέβηλα νανουρίσματα

Τυλίγομαι στη μαύρη νεφέλη τ’ ουρανού

Ίπταμαι χορεύοντας το βαλς των νεκρών.

 

Είμαι μόνη

Οι μακρινές φωνές παλιών εραστών

Γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου

Η αγάπη χάθηκε για πάντα

Από τότε που με τύλιξε το έρεβος.

 

Είμαι μόνη

Κατάρες ρίχνω στο φως που μ’ εγκατέλειψε

Τα φίδια μου ξυπνούν και λυσσασμένα σφυρίζουν

Με τις διχαλωτές φαρμακερές τους γλώσσες

Γυρίζω πίσω στη σπηλιά μου.

 

Είμαι μόνη

Θα συνεχίσω να πετρώνω τους άντρες

Με το βλέμμα μου

Μέχρι να βρεθεί ένας Περσέας να με αποκεφαλίσει.

 

ΧΩΡΙΣΜΟΣ:   ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟΣ ΘΑΜΑΤΟΣ

Κάθε φορά προσπαθώ επί ματαίω

να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Αυτήν τη φορά

ένα φιλί στο μάγουλο συνοδεύει την είσοδο.

Συζήτηση εκ βαθέων,

να πούμε όσα δεν τολμούσαμε μέχρι τώρα.

Το κύκνειο άσμα

επισφραγίζεται με στίχους σαν αυτόν:

 

«Where do we go now but nowhere»!..

Χωρίς νόημα πια οι λέξεις,

παρά μόνο να ξαλαφρώσουν οι ψυχές μας.

Άδεια τα ποτήρια,

άδειες κι οι καρδιές μας από πόνο.

Το βλέμμα μου σε σένα

Το δικό σου στον τοίχο απέναντι.

Σιωπή.

Το αντίο ένα χάδι παρηγοριάς κατά την έξοδο.

Κλείνω την πόρτα.

Τα δάκρυα δεν αντέχουν άλλο φυλακισμένα στους αδένες τους.

Ξεχύνονται.

Τα αποτσίγαρα στο τασάκι το τελευταίο δώρο από σένα.

Το αδειάζω κι αυτό στα σκουπίδια.

Βάζω μουσική.

Οι ώρες περνούν κι ακόμα δε λέω να κοιμηθώ.

Απόψε έχουμε πένθος.

Συνηθίζεται το ξενύχτι σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μικρός θάνατος ο χωρισμός.

Θα τον τιμήσω μ' ένα ψόφιο κονιάκ

και το πρωί μ' έναν καφέ.

Μου λείπεις ήδη

Μα είναι ήδη αργά.

 

Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε Ιστορία στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει τη στήλη ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ στο ηλεκτρονικό περιοδικό Γραμμάτων και Τεχνών “Vakxikon” (www.vakxikon.gr) και συνεργάζεται ως συντάκτρια και κριτικός βιβλίων με το Artistbook.gr. Έργα της: ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΗΣ, Γαβριηλίδης, 2009 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΕΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ, Γαβριηλίδης, 2012…. και άλλα στοιχεία και ποιήματα στο ιστολόγιο με το όνομά της: http://mmagika.blogspot.gr/

Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 2024