ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΙΧΩΣ ΨΥΧΗ

 (… γιατί ο χρόνος είναι λιγοστός…)

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ   

για τις γυναίκες που πέρασαν από μέσα σας  

όπως η ομίχλη 

 

ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ 

για τις γυναίκες που πέρασαν από μέσα σας   

όπως σκίζει το καρφί το ξύλο

 

Στίχοι από το ποίημα  ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ  στη συλλογή του Χρήστου – Αρμάντο Γκέζου  

ΑΦΟΡΑΖΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑΦΑΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ, εκδόσεις Θράκα 2022

Το ποίημα δομείται στη βάση της αντίθεσης!..

Αυτή η αίσθηση του χρόνου που τελειώνει διακατέχει τη συλλογή, σημειώνει η Χριστίνα Λιναρδάκη στην κριτική της.

« Ο ποιητής διαπνέεται από την αίσθηση του επείγοντος: πρέπει να μιλήσει και πρέπει να το κάνει τώρα ενόσω επιστρέφει, πάντα επιστρέφει εκεί που χτυπά η καρδιά του…»

 

Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, δέκα  χρόνια μετά την ποιητική του συλλογή ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΠΟΘΟΙ  που του χάρισε το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα

και έπειτα από μια πολύ επιτυχημένη παρουσία στον χώρο της πεζογραφίας (υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος με το ΧΑΘΗΚΕ ΒΕΛΟΝΙ),

επανέρχεται στην ποίηση με μια συλλογή φλέγουσας ορμής και υπαρξιακής επαγρύπνησης.

Ποιήματα που αντικρίζουν κατάματα το πολύμορφο θαύμα της ανθρώπινης εμπειρίας, στοχεύοντας στην αυξημένη συνειδητότητα και τη συμφιλιωμένη με τον πόνο, θαρραλέα πορεία προς το μέλλον...

Γιατί, όπως γράφει στην παρουσίαση της συλλογής   η Χριστίνα Λιναρδάκη:

« είναι αποφασισμένος να μη χρυσώσει το χάπι κανενός και να μη χαριστεί – ούτε καν στον ίδιο τον εαυτό του.

Παρά την αποφασιστικότητά του όμως, δεν λησμονεί πως ο άνθρωπος είναι κάτι το ευάλωτο, γι’ αυτό και τον κοιτά με τρυφερότητα:

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Είχες τόσο θάνατο στα μάτια σου

που κάθε φορά που δάκρυζες

πέθαινε στο στήθος σου

ένα περιστέρι.

 

Είχες τόσο θάνατο στα μάτια σου

που κάθε φορά που γέλαγες

γεννιόταν απ’ το στόμα σου

ένας κιτρινολαίμης.

 

ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ

Δεν ήθελα να είμαι

παρά ο στίχος σε αυτό το ποίημα

μια φράση του στίχου

μια λέξη της φράσης

ένα γράμμα της λέξης

ένα σημείο του γράμματος

η δροσιά του σημείου

που χαϊδεύει το βλέμμα σου

για μια αιωνιότητα.

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΕΝΟΣ ΜΟΤΙΒΟΥ

Κάθε κόκκινη πανσέληνος

είναι ένα κομμένο κεφάλι ερωτευμένου

βουτηγμένο στο αίμα.

 

Κρατάει ο καθένας το δικό του

από μια διάφανη κλωστή

χιλιάδες τα κολοβωμένα σώματα

γεμίζουν με τα μπαλόνια τους τον ουρανό.

 

Αυτού του είδους οι εικόνες υποδηλώνουν μια ιμπρεσιονιστική διάθεση που δανείζεται απόηχους από την ποίηση άλλων ποιητών. Το ακόλουθο απόσπασμα, για παράδειγμα, θυμίζει έντονα τη γραφή του Τάσου Λειβαδίτη:

 

Και κάποτε

ένα βράδυ

βούτηξα από το μπαλκόνι μου

στον μύλο του απορριμματοφόρου

να βρω μια σελίδα από βιβλίο

που δεν είχα ακόμα γράψει

(«Βλέπω τη ζωή μου»)

 

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ
(… Κοιμάμαι   Ξυπνώ   Ανασαίνω
Σπασμένο αίμα έχω στις φλέβες μου
Δεν κυλά
Μονάχα   Κόβει…
- Από τη συλλογή του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου  ΑΓΟΡΑΖΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑΓΑΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ, Θράκα 2022)

«Άδραξε τη στιγμή, μην τη φοβάσαι», αυτό είναι το υποδόριο μήνυμα της συλλογής του Χρήστου Γκέζου ΑΓΟΡΑΖΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑΦΑΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ!..     «Προχώρα μπροστά, ό,τι κι αν σε περιμένει. Θα το αντέξεις».   Μια ατμόσφαιρα σχεδόν ονειρική, ενίοτε με γοτθικού χαρακτήρα σκοτάδι,  που σκίζεται κατά τόπους από την αίσθηση του επείγοντος…     ΕΛΛΑΔΑ:  πάρκα, πλατείες και πέταλα…   ΕΛΑΔΑ:  Καλοκαίρι από τσιμέντο…    Άνεργοι που με χέρια στην τσέπη  και παυσίπονα στη γλώσσα   τριγυρνούν   γυρεύοντας  ένα βαζάκι μέλι  και αγκάθια…  Μια Ελλάδα που απογοητεύει;  Ίσως!..  Μια Ελλάδα όμως γεμάτη όμορφους τρελούς,   που γι’ αυτούς γράφει ο Ποιητής:   Γράφω  γι’ αυτούς που περπατούν μόνο μεσάνυχτα  για να μη φαίνονται οι πληγές στα πόδια   γράφω γι’ αυτούς  που κάνουν τους άλλους επιβάτες ν’ απορούν…  Γράφω  γι’ αυτούς  που τους είπανε τρελούς   επειδή έσπασαν το κεφάλι τους στα σύννεφα,   επειδή έχωσαν στον άνεμο τα δόντια τους…    Όλοι αυτοί   που πόθησαν την ομορφιά   μα μείναν με την όρεξη,  είναι ένα πλήθος  όμορων ηττημένων…      ΠΩΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ, λοιπόν,  σαν τον άνεμο   που μέσα από τα πεύκα στις κορφές   κατέβαινε βουίζοντας στη θάλασσα.   Να με θυμάσαι σαν τον τρελό του χωριού   που ένα ξάστερο βράδυ   στο πηγάδι έπεσε χορεύοντας.   Έπεσε χωρίς να φοβάται. Έχοντας αντέξει ό,τι του έφερε η ζωή.     Η ιστορία του Ποιητή, η ιστορία όλων μας…  (σχόλιο Χριστίνας Λιναρδάκη)

Τρίτη, 2 Ιουλίου 2024