ΑΝΟΙΞΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΚΟΥΤΙ

 

(… και μπες να σε σεργιανίσω στα παλιά μου τα λημέρια…)

 

Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω…

Τα χαπάκια δε φτάνουν για όλα…

Θα περιοριστούμε στα απολύτως βασικά… 

 

Είναι στίχοι  από το ποίημα ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ σελ. 74 στη δεύτερη συλλογή της Ξανθίππης Λευθεριώτου ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ, εκδόσεις Cinnabar 2021

Στην εν λόγω συλλογή έχουν συμπεριληφθεί 70 ποιήματα που συνομιλούν αρμονικά με τα σχέδια και τους πίνακες της ποιήτριας

 

«Στη γραμμή που έτρεμε το φως,   Κόρη διεσταλμένη

μάτια γλαρά βασιλεύοντα,

Εσύ κολύμπησες στο πέλαγος των μικρών θανάτων σου

κι εγώ στ’ αποκαΐδια της χίμαιρας…

 (στίχοι από το ποίημα ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ, που έδωσε τον τίτλο στη συλλογή)

 

Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος  σχολιάζοντας στο ΠΕΡΙ ΟΥ την ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ   γράφει  επιγραμματικά:

 

Συχνή χρήση γνωμικών που εντάσσονται στο σώμα του ποιήματος και ενσωματώνονται πλήρως (σαν δέρμα που επικαλύπτει μια ευαίσθητη περιοχή ή μια πληγή)

  

Βιτριολικό χιούμορ που συνυπάρχει με έναν λαμπερό εφηβικό ερωτισμό…

 

Το αστικό τοπίο της το οποίο, καθαρμένο από την επιβάρυνση της τεχνολογίας, μοιάζει με ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, παραπέμπει στο Χριστόφορο Λιοντάκη καθώς και στην ποίηση του Γιώργου Μαρκόπουλου…

 

Το πάθος, όπως εκφράζεται σε πολλά ποιήματα ,παραπέμπει στην απόγνωση των ποιητών τού μεσοπολέμου, ο ερωτισμός της είναι όμως πολύ πιο καθολικός και γήινος, ένας ερωτισμός με αναφορές στην Αλεξάνδρα Μπακονίκα καθώς επίσης και στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ…

 

Η αίσθηση του μέτρου και η σκωπτική της διάθεση θυμίζει τα Ελεγεία και Σάτιρες του Καρυωτάκη.

 

Η αγάπη της για τα μέτρα και τους ιάμβους, η προσεκτική επεξεργασία της γλώσσας, φέρνει στον νου τον Λάγιο.

 

Παρόλα αυτά, η ποίησή της έχει ταυτότητα και προσωπικότητα  μοναδική, πρόκειται για μία «γυναικεία ποίηση» με κυρίαρχο πρόταγμα την απόλυτη αρμονία του γυναικείου κορμιού με το σύμπαν που το περιέχει και γεμάτη από αναφορές στη χαρά της ζωής, στη χαρά του έρωτα, στη χαρά της μητρότητας…

(Κ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ.  επιλεγμένα αποσπάσματα από την παρουσίαση της συλλογής στο ΠΕΡΙ ΟΥ]

  

ΣΤΙΧΟΙ  και ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ…

 Από το  σπαρακτικό ποίημα ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ  σελ. 35,  όπου σκιαγραφείται η καταβύθιση μιας προσωπικότητας για χάριν του έρωτα   η συγκλονιστική κατακλείδα του : 

 

[…]  Όταν άνοιξαν οι γραμμές

ήταν σα να σε έβλεπα με το δώρο κρατημένο

και το φιόγκο σαλιωμένο

στο στόμα.

Όλη τη νύχτα μ’ έλεγες «αγάπη μου»

κι εγώ έκανα πως ήμουν αυτή,

η της φωτογραφίας.

 

Στο ποίημα ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ σελίδα 50 διάχυτο είναι το χιούμορ, χαρακτηριστικό όλης της συλλογής:

 

[…] Να ξέρεις

της έπεσε βαρύ

το ψάρι τηγανητό

χρονιάρα μέρα

που κρατούσες τη σημαία ψηλά

της περηφάνιας σου

μ’ εκείνα τα ωραία κόκκινα γάντια

Δώρο

μαζί με τον κουμπαρά

– Γουρουνάκι – διαολάκι –

Να ’χει πλάκα

όταν της ρίχνεις το κέρμα σου

με κάμποσο έρωτα

εν κρυπτώ τάχα

κατά το θέσφατον

«Μη γνώτω η δεξιά σου…»

 

Εξαιρετικό και το  ποίημα ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ  σελίδα 30,  που, σύμφωνα με το Κ. Λουκόπουλο,  θα μπορούσε να ηγείται της συλλογής η και να της δανείσει τον  – εναλλακτικό –  τίτλο του):

 

Στα υπόγεια

Είχε πρόβλημα αποκλειστικά με τα βότσαλα

Καθόντουσαν ακριβώς πάνω στον αφαλό της

Να τη βρίσκει κάθε κύμα

και να ψάχνει ψαλίδι

ν’ αφαλοκόψει

Το μπάσταρδο

Το σημαδεμένο

Της καρδιάς.

Το ’πιανε δεν το ’πιανε το τρίμηνο

των επιτρεπόμενων καρατομήσεων

κι αυτό

τέλειωνε κιόλας την Τρίτη δημοτικού

Δε θ’ άφηνε το νυστέρι κανενός κερατά

να της το πετάξει στη σακούλα.

Άφρισε ξάφρισε

Έβγαλε λέπια

Το σώμα της είχε γεμίσει πια

αποικίες κοραλλιογενών

όταν

εκτέθηκε αύτανδρο

στα υπόγεια του μουσείου.

[ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ, ο Κ. Λουκόπουλος  σχολιάζει στο ΠΕΡΙ ΟΥ την ΚΟΡΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ της Ξανθίππης Λευθεριώτου)

 

ΚΑΛΛΙΕΡΓΙΕΣ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ ΣΕ ΠΕΤΡΑ… ΑΚΡΥΛΙΚΑ, ΧΡΩΜΑΤΑ  ΚΑΙ  ΑΡΩΜΑΤΑ… 

(…ανοιχτές πόρτες παράθυρα  και  πουκάμισα!..   Μη μου άπτου…

Τα ρόδα προορίζονται για τον κύριο   Κι ανθούν σε περιβάλλον έρωτα!..

Το Θερμοκήπιο καλλιεργεί τη βούληση   Στο φως

Πρόσχωμεν   έχει σταλεί   SMS    για σωματική άσκηση

Πες το ανάγκη   Μη φοβηθείς τα υπόγεια

Φωτίζονται  μάτια   δάδες    Πυρσοί της νύχτας   Οι κόρες μου

Φορώ τα παπούτσια πορείας  

η μάσκα εμποδίζει προδοτικά φιλήματα   Έλα με γάντια

Τ’ αποτυπώματα κρατούν το μελάνι ανεξίτηλα

Και πες πως κατήλθες    Στο θάνατο   

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον

Πάρε με   πάρε με Ανάσταση των καταχθονίων 

Έαρ  βαρύ   Έαρ συντετριμμένον 

Ανάστησον  και  λύτρωσον    (Ξανθίππη Λευθεριώτου)

 

ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΙΑΤΡΗΤΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

Δε θέλω αίματα - είπες –   Σπρώξε τα μολύβια στο πάτωμα   βγάλε τη γλώσσα   Στο ΝΙ   μπροστά απ τα χειλικόληκτα   και βάλε κραγιόν   στα σημεία στίξης   Δε θέλω αίματα – είπες –   κι έβγαλες απ την τσέπη το αναισθητικό  - δίκην προφυλακτικού -   Ο παράδεισος τελειώνει   μ ένα ω –μέγα   κι ο πόθος να φυλάει   Το φόβο   Οχυρώνομαι δεν οχυρώνομαι   Αυτή   Ανοίγει το πορτόνι   Και σκάει από παντού. [στίχοι και Πανοπλίες: ακρυλικά, πλαστικά, σκουριές σε καμβά Ξανθίππης Λευθεριώτου 19/12/19]

Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2024